“…Αν και η απάντηση της Ε2 στην FSH ήταν παρόµοια και στις δύο πειραµατικές οµάδες των γυναικών µε PCOS (Exp-1 PCOS και Exp-2 PCOS), στην πρώτη οµάδα (Exp-1 PCOS) φαίνεται ότι η µακροχρόνια, ευοδοτική, µη αντιστρεπτή από προγεστερόνη, δράση της Ε2 στην υπόφυση µπορούσε να ξεπεράσει αυτή την ανασταλτική δράση των ωοθηκικών ουσιών, ενώ στη δεύτερη πειραµατική οµάδα (Exp-2 PCOS), που είχε προηγηθεί η χορήγηση της προγεστερόνης, φαίνεται ότι δεν µπορούσε. Ο µηχανισµός αυτής της διαφοράς δεν είναι σαφής, αν και η προγεστερόνη θα µπορούσε να τροποποιήσει τη δράση της Ε2 κεντρικά, ελαττώνοντας τον αριθµό των υποδοχέων της Ε2 (Smanik et al, 1983;Blaustein and Brawn, 1984). Σύµφωνα µε αυτή την άποψη, είναι πιθανόν η αυξηµένη ευασθησία της υπόφυσης στη GnRH, η αυξηµένη δηλαδή έκκριση της LH κατά τη διάρκεια της ανωοθυλακιορρηξίας στις γυναίκες µε PCOS, να µην οφείλεται σε ελαττωµένη παραγωγή ουσιών από τις ωοθήκες, αλλά σε ελαττωµατική δράση αυτών των ωοθηκικών ουσιών στο υποθαλαµοϋποφυσιακό σύστηµα.…”