“…Η Ελλάδα, όπως η γειτονική Ιταλία και οι υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, δεν μπορεί να υπαχθεί σε έναν από τους δύο τύπους στάσης του κράτους που αναφέρονται στη διε θνή βιβλιογραφία: laissez-faire ή άμεση παρέμβαση (Meulders et al, 1994). Ακολούθησε, τόσο κατά την περίοδο της μεταπολεμικής ανάπτυ ξης όσο και κατά τη διάρκεια της κρίσης, ένα μικτό τύπο παρέμβασης, που στηρίζεται στο αντιφατικό δίπολο: λεπτομερής νομοθετική ρύθμιση, από τη μία πλευρά, ανοχή στις παραβιάσεις του ρυθμιστικού πλαισίου από τις μικρές κυρίως επιχειρήσεις, από την άλλη.…”