Being a Sabian at Court in Tenth-Century Baghdad

Roberts, Alexandre M.

doi:10.7817/jameroriesoci.137.2.0253

Cited by 4 publications

(1 citation statement)

References 0 publications

Supporting

Mentioning

Contrasting

Order By: Relevance

“…³⁶ Sabians are mentioned in the Qurʾān (e.g., 22.17) alongside Jews, Christians, and Magians, but the term seems to be used in various conflicting ways such as serving as a general term for non-Muslims who nonetheless believe in God (Pedersen 1922). See also Roberts 2017 is implied by Injū's conclusion that Persian is spoken where Pārs's ancient kingdom was. Theorizing the considerable linguistic variation across territories even where Persian is natively spoken is key to Ārzū's conception of the Persian cosmopolis.…”

Section: The History Ofmentioning

confidence: 99%

India in the Persian World of Letters

Dudney

2022

View full text Add to dashboard Cite

This study traces the development of philology (the analysis of literary language) in the Persian tradition in India, concentrating on its socio-political ramifications. The most influential Indo-Persian philologist of the eighteenth century was Sirāj al-Dīn ʿAlī Ḳhān (d. 1756), whose pen-name was Ārzū. Besides being a respected poet, Ārzū was a rigorous theoretician of language whose intellectual legacy was side-lined by colonialism. His conception of language accounted for literary innovation and historical change in part to theorize the tāzah-goʾī [literally, “fresh-speaking”] movement in Persian literary culture. Although later scholarship has tended to frame this debate in anachronistically nationalist terms (Iranian native speakers versus Indian imitators), the primary sources show that contemporary concerns had less to do with geography than with the question of how to assess innovative “fresh-speaking” poetry, a situation analogous to the Quarrel of the Ancients and the Moderns in early modern Europe. Ārzū used historical reasoning to argue that as a cosmopolitan language Persian could not be the property of one nation or be subject to one narrow kind of interpretation. Ārzū also shaped attitudes about reḳhtah, the Persianized form of vernacular poetry that would later be renamed and reconceptualized as Urdu, helping the vernacular to gain acceptance in elite literary circles in northern India. This study puts to rest the persistent misconception that Indians started writing the vernacular because they were ashamed of their poor grasp of Persian at the twilight of the Mughal Empire.

show abstract

Section: The History Ofmentioning

confidence: 99%

India in the Persian World of Letters

Dudney

2022

View full text Add to dashboard Cite

show abstract

Mathematical Philology in the Treatise on Double False Position in an Arabic Manuscript at Columbia University

Roberts

2020

Philol. Encount.

View full text Add to dashboard Cite

This article examines an Arabic mathematical manuscript at Columbia University’s Rare Book and Manuscript Library (or. 45), focusing on a previously unpublished set of texts: the treatise on the mathematical method known as Double False Position, as supplemented by Jābir ibn Ibrāhīm al-Ṣābī (tenth century?), and the commentaries by Aḥmad ibn al-Sarī (d. 548/1153–4) and Saʿd al-Dīn Asʿad ibn Saʿīd al-Hamadhānī (12th/13th century?), the latter previously unnoticed. The article sketches the contents of the manuscript, then offers an editio princeps, translation, and analysis of the treatise. It then considers how the Swiss historian of mathematics Heinrich Suter (1848–1922) read Jābir’s treatise (as contained in a different manuscript) before concluding with my own proposal for how to go about reading this mathematical text: as a witness of multiple stages of a complex textual tradition of teaching, extending, and rethinking mathematics—that is, we should read it philologically.

show abstract

Powstanie Abbasydów i jego następstwa w ujęciu Teofanesa Wyznawcy. Część I

Cecota

2022

View full text Add to dashboard Cite

Artykuł jest próbą interpretacji informacji wybranych przez Teofanesa Wyznawcy na temat przejęcia władzy w muzułmańskim kalifacie przez dynastię Abbasydów. W bizantyńskiej debacie naukowej ostatnich dziesięcioleci na temat Chronografii dominował spór o tzw. wschodnie źródła, w szczególności dotyczący Teofila z Edessy i rzekomych źródeł arabskich. W świetle tej bardzo ważnej dyskusji znika jednak kwestia pracy, jaką sam Teofanes Wyznawca (lub zespół współpracujących z nim osób i Jerzy Synkelos, w kontekście doboru materiałów) włożył w tworzenie tej kroniki. Jakie elementy narracji chciał podkreślić, jak ją prowadził, co chciał zasugerować swoim czytelnikom. Zdaniem autora tego tekstu, dobrym przykładem pracy selekcyjnej dokonanej przez Teofanesa są te elementy narracji, które dotyczą powstania i przejęcia władzy przez Abbasydów. Teofanes z pewnością nie był „zwolennikiem” Umajjadów, co widać zwłaszcza w opisie panowania Marwana, ale negatywnie odnosi się do tego, jak Abbasydzi przejęli władzę – kwestionuje ich legitymizację, przedstawiając jako ludzi, którzy pozwolili na rabunki i morderstwa dokonywane przez niższe klasy. Tymi zagadnieniami, a także pewnymi elementami związanymi z możliwymi interpretacjami religijnymi zająłem się w pierwszej, prezentowanej tutaj, części pracy. W drugiej przedstawię elementy narracji Teofanesa, które zdają się sugerować, iż wraz z przejęciem władzy przez Abbasydów widział on pewien zmierzch muzułmańskiego państwa w ogóle.

show abstract

Being a Sabian at Court in Tenth-Century Baghdad

Cited by 4 publications

References 0 publications

India in the Persian World of Letters

India in the Persian World of Letters

Mathematical Philology in the Treatise on Double False Position in an Arabic Manuscript at Columbia University

Powstanie Abbasydów i jego następstwa w ujęciu Teofanesa Wyznawcy. Część I

Contact Info

Product

Resources

About