“…Ειδικότερα για το συνδικαλιστικό κίνημα, στη δεκαετία του '90 παγιώνεται, τουλάχιστον σε επίπεδο ηγεσίας, η θετική ανταπόκριση στον εξευρωπαϊσμό των εργασιακών σχέσεων, τόσο σε επίπεδο προγραμ-ματικού λόγου, όσο και θεσμικού-οργανωτικού προσανατολισμού. Η κεφαλαιοποίηση των ωφελειών που προσδοκούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, εν πολλοίς η «θεσμική κεντρικότητα» (Ackers and Payne, 1998), η οποία υποδηλώνεται συνήθως ως συμμετοχή των δυνάμεων της εργασίας σε θεσμικά κέντρα λήψης αποφάσεων με όρους ισότιμου εταίρου, εδράζεται, μεταξύ άλλων, και σε αλλαγές στο επίπεδο της εργατικής νομοθεσίας. Η κατοχύρωση της ελευθερίας στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, ήδη με την ψήφιση του νόμου 1876/1990, ο οποίος καταρ-γεί την υποχρεωτική διαιτησία και συστήνει τον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), σηματοδοτεί εξελίξεις στις σχέσεις κράτους-συνδικάτων-εργοδοτών, με κομβικό ση-μείο τη θεσμοθέτηση του Κοινωνικού Διαλόγου (Αρανίτου, 2013: 158).…”