Children's Use of Inanimate Transitional Objects in Coping With Hassles

Abstract

This study examined children's use of inanimate transitional objects when coping with daily hassles. Mothers of 50 preschoolers rated their children on frequency of hassles, intensity of reaction to daily hassles, coping effectiveness, and frequency of object use. No significant differences were found between those children with an inanimate transitional object and those without such an object. Among those children with an object, a significant object effect on frequency of hassles (p less than .05) and a significant object effect on coping effectiveness were found. A significant age effect was also found, indicating that older children used their inanimate transitional objects more often than younger children. Among those children with an inanimate transitional object, significant positive relationships were found between frequency of hassles, intensity of reaction to hassles, coping effectiveness, and frequency of object use. The results indicated that children who used their thumb as an inanimate transitional object experienced fewer hassles than children who used a soft object. The results also suggested that an increase in the number of hassles experienced was related to more intense reactions to hassles, less effective coping, and an increase in object use. The nature of the object and the developmental issue of separation-individuation are considered as well.

Αναπτυξιακά Σχήματα Ύπνου Σε Παιδιά Νηπιακής Ηλικίας Και Ο Ρόλος Της Μητέρας

“…H Gladstone (1990) Σειρά ερευνών που στηρίχθηκαν σε µαρτυρίες µητέρων (Maurer, 1965, Lookabaugh & Fu, 1992, Stanley & O'Donnell, 1984, αλλά και παιδιών (Gladstone, 1990) αναφέρουν πως οι πιο συχνές ανησυχίες και φόβοι στην καθηµερινή ζωή των νηπίων έχουν σχέση µε την ώρα του ύπνου και πιο συγκεκριµένα µε το σκοτάδι της νύχτας, µε τέρατα και φαντάσµατα, την αποµάκρυνση των γονέων και τη µοναξιά το βράδυ, κ.ά. Συνήθεις είναι επίσης οι αναφορές σε τροµακτικά όνειρα, ή σε τροµακτικές σκέψεις.…”

“…Στην περιοχή της έρευνας το πλήθος των ονοµάτων οδηγεί στην ανάγκη να χρησιµοποιούνται σύνθετες ονοµασίες που προέρχονται από ποικίλες θεωρητικές βάσεις, όπως για παράδειγµα οιLookabaugh & Fu (1992) που χρησιµοποιούν τον σύνθετο όρο '''Άψυχα Mεταβατικά Aντικείµενα" (Inanimate Transitional Objects) που προέρχεται από τη θεωρία της Kοινωνικής Mαθήσεως και την Ψυχανάλυση για να περιγράψουν τις επαφές των παιδιών µε πιπίλες, κουβέρτες, µαλακά παιχνίδια, τη χρήση πιπίλας και το πιπίλισµα του δάχτυλου. Συνηθισµένη είναι επίσης η τάση να χρησιµοποιούνται δύο θεωρητικά συστήµατα ως υπόβαθρο για µια µελέτη όπως συνέβη στην περίπτωση τωνBoniface & Graham (1979), τωνLookabaugh & Fu (1992).γ)Θέµατα που αναφέρονται στη χρονολογική εξέλιξη των αντικειµένων ανάλογα µε την ηλικία των παιδιών…”

“…H επαφή µε σκληρά αντικείµενα µειώνεται από την ηλικία του ενάµιση χρόνου και στα πέντε χρόνια δεν αναφέρεται καθόλου. Oι συγγραφείς δηλώνουν πως επιβεβαιώθηκε η άποψη των γονέων για τη γενική δηµοτικότητα των επαφών των παιδιών τους µε "Άψυχα Aντικείµενα", τα οποία θεωρούνται κοινά φαινόµενα στο πλαίσιο της φυσιολογικής αναπτύξεως των παιδιών Lookabaugh & Fu (1992). βρήκαν διαφορές ηλικίας στη συχνότητα χρήσεως των αντικειµένων.…”

“…Tο 1987 ο Passman επιχειρεί να διερευνήσει σε παιδιά ηλικίας ενός χρόνου έως τριών χρόνων τη σχέση των επαφών µε την Kουβέρτα Aσφαλείας µε γενικούς φόβους. ∆ε βρέθηκε συσχέτιση ανάµεσα στην ένταση της επαφής των παιδιών µε την κουβέρτα και στις εκδηλώσεις φόβου στις προαναφερθείσες καταστάσεις.OιLookabaugh & Fu (1992) χρησιµοποίησαν τη σύνθετη ορολογία "Άψυχα Mεταβατικά Aντικείµενα" για να περιγράψουν τις συµπεριφορές "πιπίλισµα δάχτυλου και πιπίλας" και "επαφή µε κουβέρτα, µαλακά και σκληρά αντικείµενα" στο χειρισµό της καθηµερινής ανησυχίας στη συνθήκη του ύπνου και σε περιστατικά χωρισµού. Tα δείγµα ήταν χωρισµένο σε δύο οµάδες εξισωµένες ως προς το φύλο, την ηλικία, (δύο έως τριών κι έντεκα µηνών), την κοινωνική τάξη και τις πρακτικές φροντίδας, στα παιδιά µε άψυχα µεταβατικά αντικείµενα και στα παιδιά δίχως επαφές.…”

“…Aναλυτικά η επαφή φάνηκε να αυξάνει µε την ηλικία, καθώς στα προνήπια σηµειώνεται µια αύξηση από το ποσοστό του 1,3% πριν από την ηλικία των τεσσάρων χρόνων στο 13,1% στην ηλικία των τεσσάρων µε πέντε. Στα µεγαλύτερα παιδιά, τάξη των νηπίων, η αύξηση σηµειώνεται από το ποσοστό των 7,4% σε 13,8%.Mια εύλογη ερµηνεία της διαφοράς ανάλογα µε την ηλικία και τα µικρότερα ποσοστά εµφανίσεως της συνήθειας πριν από την ηλικία των τεσσάρων χρόνων σύµφωνα µε τουςLookabaugh & Fu (1992) είναι πως τα µικρότερα σε ηλικία παιδιά µπορεί να χρησιµοποιούν ακόµη τα αρχικά αντικείµενα επαφής (τη µητέρα) µαζί µε τα άψυχα µεταβατικά αντικείµενα. Tα µεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά βρίσκονται σε φάση χωρισµού από τη µητέρα κι εξαρτώνται περισσότερο από τα µεταβατικά αντικείµενα.…”