Citizenship, nationality and minorities in Turkey's textbooks: from politics of non-recognition to ‘difference multiculturalism’

The content of school textbooks in (nation) states and “stateless autonomies”: A comparison of Turkey and the Autonomous Administration of North and East Syria (Rojava)

“…8 Turkish has been the language of instruction since 1928. Scholars who explore the representation of "others"-Kurds, Alevis, and non-Muslim minorities-have conducted extensive research on the role of nationalism, identity, and citizenship in textbooks in Turkey (Çayır, 2015;Çelik, 2017;Copeaux, 2000;Somel, 2019;Yanarocak, 2016).…”

The Views of Educational Constituencies about the Compulsory Religious Culture and Morality Education Course

“…Taking the studies in the literature into consideration, it is identified that there are a great number of studies about the education of people from different religions, ethnic backgrounds and cultures within the context of multiculturalism (Arslan, 2016;Başbay & Bektaş;Çayır, 2015;Hamurcu & Demirçelik, 2015;Kaya, 2014;Özdemir & Dil, 2013;Polat & Kılıç, 2013;Ünlü & Örten, 2013) inclusiveness/exclusiveness (Alp and Taştan, 2011;Çelik, 2017;İnce, 2012;Kaya, 2015) and social justice (Beycioğlu, 2013;Özan & Aküzüm, 2010;Polat, 2015;Tomul, 2009) especially in recent years. However, it is revealed that the studies which were previously carried out are mostly about the opinions, perceptions and attitudes of teachers, candidate teachers and administrators and the issues of religious education and the education of individuals from different religions and beliefs have been underemphasized.…”

“…However, it is revealed that the studies which were previously carried out are mostly about the opinions, perceptions and attitudes of teachers, candidate teachers and administrators and the issues of religious education and the education of individuals from different religions and beliefs have been underemphasized. With regards to the studies in religious education in Turkey and compulsory RCME course in this sense, it is evident that these studies were mostly carried out specifically in relation to Imam Hatip Schools (Aslanargun, Kılıç and Bozkurt, 2014;Kaymakcan, 2006;Kaymakcan and Aşlamacı, 2011) and the studies concerning religious education and the practice of compulsory RCME course adress the issue within the context of curriculum and textbooks (Çayır, 2014;Çayır, 2015;Çimen-Aratemur & Bayhan, 2018;Kaplan, 2005;Kaymakcan, 2007) and the opinions of educationalists, as the implementer of curriculum, are not included in the researches. However, given the fact that the educational constituencies (teachers and academics) are the best people to evaluate the practice of compulsory religious education and RCME course, it is noteworhty to identify the opinions of educationalists regar-ding this issue.…”

“…Konuyla ilgili alanyazındaki çalışmalar incelendiğinde, özellikle son yıllarda eğitimde çokkültürlülük (Arslan, 2016;Başbay & Bektaş;Çayır, 2015;Hamurcu & Demirçelik, 2015;Kaya, 2014;Özdemir & Dil, 2013;Polat & Kılıç, 2013;Ünlü & Örten, 2013;) kapsayıcılık/ayrımcılık (Alp & Taştan, 2011;Çelik, 2017;İnce, 2012;Kaya, 2015) ve sosyal adalet (Beycioğlu, 2013;Özan & Aküzüm, 2010;Polat, 2015;Tomul, 2009) bağlamında farklı din, etnik köken ve kültürlerden gelen bireylerin eğitimine yönelik çok sayıda çalışmanın yapıldığı görülmektedir. Bununla birlikte, yapılan çalışmaların daha çok öğretmenlerin, öğretmen adaylarının ve yöneticilerin sözkonusu kavramlara yönelik algılarına, tutumlarına ilişkin olduğu ve tüm bu çalışmalarda din eğitiminin ve farklı dini inançlara yönelik bireylerin eğitiminin ayrıntılı bir biçimde ele alınmadığı ortaya çıkmıştır.…”

“…Bununla birlikte, yapılan çalışmaların daha çok öğretmenlerin, öğretmen adaylarının ve yöneticilerin sözkonusu kavramlara yönelik algılarına, tutumlarına ilişkin olduğu ve tüm bu çalışmalarda din eğitiminin ve farklı dini inançlara yönelik bireylerin eğitiminin ayrıntılı bir biçimde ele alınmadığı ortaya çıkmıştır. Türkiye'de din eğitimi ve bu bağlamda zorunlu din dersi uygulamasına yönelik çalışmalar incelendiğinde, bu çalışmaların daha çok İmam Hatip Liseleri özelinde gerçekleştirildiği (Aslanargun, Kılıç & Bozkurt, 2014;Kaymakcan, 2006;Kaymakcan & Aşlamacı, 2011), ve din eğitimini ve zorunlu din dersi uygulamasını ele alan çalışmalarınsa konuyu daha çok ders kitapları bağlamında ele aldıkları (Çayır, 2014;Çayır, 2015;Çimen-Aratemur ve Bayhan, 2018;Kaplan, 2005;Kaymakcan, 2007), mevcut müfredatın uygulayıcıları olarak din eğitimine ve zorunlu DKAB dersine yönelik eğitimcilerin görüşlerine yer verilmediği görülmektedir. Bununla beraber, eğitim sisteminin özneleri olarak genelde din eğitimini özelde de zorunlu din dersi uygulamasını ve DKAB dersini en iyi değerlendirebilecek olanların eğitimciler olabileceği göz önüne alındığında, eğitimcilerin zorunlu DKAB dersinin içeriğine ve uygulama biçimine ilişkin düşüncelerinin ortaya konması önemlidir.…”