StreszczenieWaskulopatia naczyń wieńcowych (CAV) jest jednym z najpoważniejszych powikłań u pacjentów po transplantacji serca. Znajduje się ona wśród trzech najczęstszych przyczyn zgonów w tej grupie chorych w czasie powyżej 3 lat od przeszczepienia. Jest to przyspieszona forma miażdżycy o złożonej patogenezie, w której znaczącą rolę odgrywają zarówno mechanizmy immunologiczne, jak i zakażenia wirusowe. Klasyczne czynniki ryzyka rozwoju miażdżycy mają wpływ na postęp waskulopatii w późniejszym okresie po transplantacji. Ze względu na niespecyficzne objawy ważną rolę w rozpoznawaniu CAV odgrywa diagnostyka obrazowa. Oprócz angiografii, będącej "złotym standardem" diagnostycznym, na znaczeniu zyskują nowoczesne metody obrazowania. Wewnątrznaczyniowa ultrasonografia oraz jej połączenie z wirtualną histologią, a także optyczna tomografia koherencyjna pozwalają na dokładny pomiar wskaźnika MIT, który jest czynnikiem prognostycznym rozwoju CAV. Ponadto metody te umożliwiają ocenę budowy blaszek i odróżnianie zmian waskulopatycznych od klasycznej miażdżycy. Wciąż poszukuje się najkorzystniejszych połączeń leków immunosupresyjnych oraz antyproliferacyjnych, które stanowią podstawę w zapobieganiu i hamowaniu postępu waskulopatii. Zaobserwowano, że skuteczność tych samych farmaceutyków różni się w zależności od zastosowanego schematu leczenia. Oprócz leczenia farmakologicznego niektórzy pacjenci odnoszą korzyści z zabiegów angioplastyki lub pomostowania aortalno-wieńco-wego. Główne kierunki badań w zakresie CAV dotyczą metod wczesnego wykrywania zmian i skutecznego hamowania rozwoju tej groźnej patologii.