“…Στην πρώτη περίπτωση πετυχαίνεται μέγιστη ευαισθησία, καθώς το δείγμα δεν αραιώνεται στον αντιδραστήρα, πριν την έγχυσή του στο σύστημα της FIA, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, η ενεργότητα του αντιδραστήρα διατηρείται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, επειδή με το ένζυμο έρχεται σε επαφή μόνο ο εγχυόμενος όγκος του δείγματος. Τα πιο ευρέως χρησιμοποιούμενα υποστρώματα, για την ακινητοποίηση ενζύμων σε αναλυτικές εφαρμογές, περιλαμβάνουν γυάλινα σφαιρίδια ελεγχόμενου πορώδους [153], ενεργοποιημένα σφαιρίδια σεφαρόζης [154], μεμβράνες [155,156], εποξικές ρητίνες [157], αγαρόζη [158] και ενεργοποιημένη πηκτή κυτταρίνης [159]. Τα τρία πρώτα υποστρώματα εμφανίζονται με τη μεγαλύτερη συχνότητα στη βιβλιογραφία και θα αναλυθούν εκτενέστερα στη συνέχεια.…”