“De francés en castellano”: la tradición manuscrita de laCrónica troyana de Alfonso XI

Guía para o estudo da prosa galega medieval

“…Porén, de acordo con Lorenzo (1985: 78-79), a probada intercomprensión lingüística naquela altura entre os dous romances (castelán e galego-portugués) suxire que serían os propios copistas os encargados da tradución directa da Crónica troiana desde o modelo castelán. Por outra parte, entre o manuscrito rexio da Crónica troyana de Afonso XI (A) e a retradución galega (G) non se estabelece unha relación directa, aínda que si proceden dun mesmo modelo textual -o subarquetipo α-ao que tamén remonta a rama textual (ɣ) da que derivan os testemuños casteláns e galego da Historia troyana de Pedro I (Casas Rigall 1999: 231-238;D'Ambruoso 2010D'Ambruoso : 642-645, 2012Pichel 2015: 132-138;Pascual-Argente 2020).…”

“…Para a incorporación de todos estes episodios, Pedro I baseouse principalmente na materia troiana compilada nas dúas primeras partes da General estoria de Afonso X ( § 2.1), mais non a partir da versión sancionada polo rei, senón a través dalgúns materiais previos ou preparatorios, como as versións afonsinas do Libro de Troya (tradución historiada, hoxe perdida, da Histoire ancienne jusqu'à César) e da Estoria de las Bretañas (tradución indirecta da Historia regum Britanniae) (Pichel 2012c;2016: 101-151;. A Historia troyana consérvase en dous testemuños de natureza e alcance desigual: por unha parte, o manuscrito bilingüe (B) da Biblioteca de Menéndez Pelayo de Santander (ms. 558), procedente da corte rexia de Pedro I; por outra, un rascuño do códice santanderino copiado no século XV (Mb) e interpolado parcialmente nun dos volumes facticios que transmiten a Historia troyana polimétrica (BNE, ms. 10146; BETA manid 1399), outro dos proxectos literarios acometidos por Afonso XI ao longo do segundo cuartel do Trescentos (Pichel 2016: 152-163;Pascual-Argente 2020;cf. Pla Colomer / Vicente Llavata 2020: 38-43).…”

Guía para o estudo da prosa galega medieval

“…Porén, de acordo con Lorenzo (1985: 78-79), a probada intercomprensión lingüística naquela altura entre os dous romances (castelán e galego-portugués) suxire que serían os propios copistas os encargados da tradución directa da Crónica troiana desde o modelo castelán. Por outra parte, entre o manuscrito rexio da Crónica troyana de Afonso XI (A) e a retradución galega (G) non se estabelece unha relación directa, aínda que si proceden dun mesmo modelo textual -o subarquetipo α-ao que tamén remonta a rama textual (ɣ) da que derivan os testemuños casteláns e galego da Historia troyana de Pedro I (Casas Rigall 1999: 231-238;D'Ambruoso 2010D'Ambruoso : 642-645, 2012Pichel 2015: 132-138;Pascual-Argente 2020).…”

“…Para a incorporación de todos estes episodios, Pedro I baseouse principalmente na materia troiana compilada nas dúas primeras partes da General estoria de Afonso X ( § 2.1), mais non a partir da versión sancionada polo rei, senón a través dalgúns materiais previos ou preparatorios, como as versións afonsinas do Libro de Troya (tradución historiada, hoxe perdida, da Histoire ancienne jusqu'à César) e da Estoria de las Bretañas (tradución indirecta da Historia regum Britanniae) (Pichel 2012c;2016: 101-151;. A Historia troyana consérvase en dous testemuños de natureza e alcance desigual: por unha parte, o manuscrito bilingüe (B) da Biblioteca de Menéndez Pelayo de Santander (ms. 558), procedente da corte rexia de Pedro I; por outra, un rascuño do códice santanderino copiado no século XV (Mb) e interpolado parcialmente nun dos volumes facticios que transmiten a Historia troyana polimétrica (BNE, ms. 10146; BETA manid 1399), outro dos proxectos literarios acometidos por Afonso XI ao longo do segundo cuartel do Trescentos (Pichel 2016: 152-163;Pascual-Argente 2020;cf. Pla Colomer / Vicente Llavata 2020: 38-43).…”