1917 Ekim Devrimi sonrası, beklenen dünya devrimi gerçekleşmedi. Bolşevikler tek ülkede sosyalizmi kurmak zorundaydı ve bunun için kapitalist ülkelerle barış içinde yaşamak gerekiyordu. Devrimden sonra yok sayılan, uluslararası sisteme dahil edilmeyen genç Sovyet devleti (30 Aralık 1922’den itibaren Sovyetler Birliği veya SSCB) ekonomik sıkıntıları aşmak için diğer ülkelerle ticaret yapmak zorundaydı. Bunu kolaylaştırmak için de diplomatik tanınma elde etmek istiyordu. 1924 yılında birçok Avrupa devleti tarafından tanınmaktan memnuniyet duydu. Ne var ki, batılılar “parya devlet” saydıkları SSCB’nin varlığını hazmedemiyorlar, gönülsüzce kabul ediyorlardı. Burjuva hükümetleri, işçi sınıfı iktidarını kendi iktidarlarına bir tehdit, tüm Avrupa için bir sorun olarak görüyorlardı. Bunun yanında, Oral Sander’in de belirttiği üzere, Avrupa Siyasi Tarihi’nde 1925-1930 yılları arası, gerginliğin azaldığı, istikrarın arttığı bir dönem olduğu için “altın yıllar” olarak biliniyordu. Ne var ki, bu olumlu ve iyimser havanın kapitalist ülkelerle SSCB arasında henüz kurulan diplomatik ilişkilerle bir ilgisi bulunmuyordu. SSCB için yılların altın olduğu söylenemezdi. Avrupa’nın “altın yılları” SSCB’yi içermek bir yana, (halihazırda 1917’den beri devam eden) onun dahil olmadığı hatta onun aleyhine gelişmelerin de yaşandığı bir dönemi ifade ediyordu.
Bu süreçte, Almanya-Fransa ilişkileri I. Dünya Savaşı’nın ardından olumlu bir noktaya ulaştı. Avrupa’da barış, güvenlik ve istikrar adına önemli gelişmeler yaşandı. Bu bağlamda, bu çalışmada Avrupa’da söz konusu dönemde SSCB’nin dışlandığı ne gibi gelişmelerin yaşandığını ortaya koymak amaçlandı. Öncelikle, 1925’te imzalanan Locarno Antlaşmaları’nın ruhundan, amacından ve Avrupa’nın en güçlü devleti İngiltere ile SSCB’nin yaşadığı gerginlikten söz edildi. Ardından SSCB’nin pek ciddiye alınmayan veya takdir edilmeyen barışın korunmasına yönelik çabaları ve Sovyet karşıtı bir perspektife sahip pan-Avrupa tasarısı üzerinde duruldu.
