Diagnostic Value of Knee Extension Torque Tracings in Suspected Anterior Cruciate Ligament Tears

Abstract

The purpose of this study was to determine the diagnostic accuracy of knee extensor muscle torque tracings in patients suspected of having damage to the anterior cruciate ligament of the knee joint. The knee extensor torque tracings of 30 patients suspected of having anterior instability of the knee joint were reviewed independently for abnormalities believed to be associated with anterior cruciate ligament damage. These results were compared blindly with an arthroscopic evaluation. The diagnostic accuracy of the torque tracing approach was determined by calculating the prevalence, sensitivity, specificity, and positive and negative predictive values. The sensitivity and specificity were calculated to be 25.0% and 85.7%, respectively. These results suggest that the curve patterns examined in this article have poor diagnostic accuracy and are of little benefit as a clinical diagnostic aid.

Quadriceps torque curve pattern in patients with anterior cruciate ligament injury

“…Crocker [2] reported an abnormal torque curve in patients with patellar subluxation, which corrected after stabilization of the patella using a brace. Stratford et al [8] showed a rapid downward slope torque curve pattern during concentric contraction in 25% of knees with an ACL injury, although this pattern was also found in 14% of normal knees, with a sensitivity of 25% and a specificity of 86%. In our study, the rapid downward slope pattern was seen also in 23% of knees with an ACL injury.…”

“…Torque curve pattern Stratford et al [8] reported a rapid downward pattern (Fig. 1) of the torque curve slope during concentric contraction, with a sharp descending curve from the peak torque to the torque at slight knee flexion.…”

Κινητικοαισθητικές Πλαστικές Αλλαγές Του Εγκεφάλου Σε Ασθενείς Με Ανεπάρκεια Πρόσθιου Χιαστού Συνδέσμου Γόνατος

“…Η µορφή της ισοκινητικής καµπύλης κατά την σύγκεντρη ισοκινητική συστολή του τετρακέφαλου του τραυµατισµένου γόνατος διαφοροποιείται σε σχέση µε την αντίστοιχη καµπύλη του µη τραυµατισµένου άκρου. Η καµπύλη παρουσιάζει µια απότοµη ελάττωση (απότοµη φθίνουσα κυρτότητα) η οποία εµφανίζεται µετά από το σηµείο της µέγιστης ισοκινητικής ροπής, όταν ακόµα το γόνατο βρίσκεται σε ελαφριά κάµψη (Ikeda et al, 2002;Stratford, Agostino, Armstrong, Stewart, & Weininger, 1987). Οι τελικές µοίρες της έκτασης (ελαφριά κάµψη προς έκταση) είναι το σηµείο τροχιάς όπου πραγµατοποιείται η µεγαλύτερη πρόσθια µετατόπιση της κνήµης λόγω απουσίας του ΠΧΣ.…”

“…Η καµπύλη παρουσιάζει ένα σηµείο αγκυλωτής κυρτότητας η οποία εµφανίζεται πριν το σηµείο της µέγιστης ισοκινητικής ροπής, όταν ακόµα το γόνατο βρίσκεται σε ελαφριά κάµψη (Ikeda et al, 2002). Η διαφοροποίηση της ισοκινητικής καµπύλης παρουσιάζεται, αν και σε ένα µικρότερο ποσοστό και στο µη τραυµατισµένο γόνατο, τόσο κατά την σύγκεντρη (Ikeda et al, 2002;Stratford et al, 1987) όσο και κατά την έκκεντρη ισοκινητική συστολή του τετρακέφαλου (Ikeda et al, 2002).…”

“…Τέλος, µια άλλη επισήµανση αφορά την εµφάνιση λειτουργικών επιπτώσεων στο µη τραυµατισµένο ετερόπλευρο κάτω άκρο. Υπάρχουν έρευνες οι οποίες υποστηρίζουν ότι το µη τραυµατισµένο άκρο επηρεάζεται σε µονόπλευρη ανεπάρκεια του ΠΧΣ (Berchuck et al, 1990;Ikeda et al, 2002;Lysholm et al, 1998;O'Connell, George, & Stock, 1998b;Stratford et al, 1987;Tibone & Antich, 1993;Urbach et al, 1999;Zatterstrom et al, 1994). Το ερώτηµα εδώ είναι εάν ο τραυµατισµός του ΠΧΣ αφορούσε µόνο την µηχανική διατάραξη της άρθρωσης γιατί η ανάπτυξη της δυσλειτουργίας να αφορά και το µη τραυµατισµένο άκρο;…”