Kryzys finansowy, który rozpoczął siĊ w pierwszym półroczu 2007 r. w Stanach Zjednoczonych, a nastĊpnie rozprzestrzenił siĊ na całą Ğwiatową gospodarkĊ, po raz kolejny, chociaĪ tym razem z wiĊkszą siłą, obnaĪył słaboĞci i uwypuklił zalety poszczególnych mechanizmów finansowania inwestycji mieszkaniowych (Lis 2010). Kryzys ten miał powaĪne konsekwencje nie tylko dla sfery finansowej, ale przede wszystkim dla sfery realnej, w szczególnoĞci dla sektora nieruchomoĞci. W Stanach Zjednoczonych, jak i w innych, zwykle silnie powiązanych systemem finansowym, gospodarkach na Ğwiecie, nastąpił gwałtowny spadek cen mieszkaĔ, a inwestycje mieszkaniowe uległy całkowitemu zahamowaniu ze wzglĊdu na zamroĪenie Ĩródeł finansowania. W tym miejscu powstaje pytanie dotyczące charakteru powiązaĔ pomiĊdzy rynkiem nieruchomoĞci, rynkiem finansowym a szeroko rozumianą gospodarką. WłaĞciwa identyfikacja tych związków moĪe przyczyniü siĊ do efektywniejszych działaĔ paĔstwa nie tylko w zakresie realizacji celów polityki mieszkaniowej, ale takĪe działaĔ zapewniających stabilnoĞü gospodarki.Celem niniejszego artykułu jest próba identyfikacji zasad funkcjonowania systemu mieszkaniowego i jego powiązaĔ z otoczeniem. Opracowanie ma charakter teoretyczny. Przedmiotem rozwaĪaĔ są koncepcje DiPasquale'a