Bezpośrednią inspiracją niniejszego opracowania stało się wydanie monumentalnego dzieła Biskupa Toruńskiego Seniora Andrzeja Wojciecha Suskiego "Rękopiśmienne mszały przedtrydenckie. Katalog sumaryczny". Podobnie jak wcześniejsza publikacja dotycząca sakramentarzy, dzieło to jest owocem iście benedyktyńskiej pracy przez całe ostatnie ćwierćwiecze. Sporządzone przez pierwszego Biskupa Toruńskiego przewodniki to katalogi unikatowe w nauce, stanowiące nieocenioną pomoc zwłaszcza dla badaczy historii liturgii. W opracowaniu przedstawiono genezę i ewolucję mszału. Zanim mszał pojawił się jako jednolita księga liturgiczna przeznaczona do sprawowania Eucharystii, w celebracji Mszy św. używano wielu ksiąg: sakramentarzy, lekcjonarzy, ewangeliarzy (ewangelistarzy), graduałów i antyfonarzy, a także tekstów zawierających rubryki mszalne. Funkcjonowały one jako odrębne księgi z przeznaczeniem dla: biskupa i prezbitera (sakramentarz), subdiakona (lekcjonarz), diakona (ewangeliarz) oraz zespołu śpiewaczego (graduał). W IX wieku rozpoczyna się proces scalania owych ksiąg w jedną księgę liturgiczną, co w rezultacie spowodowało powstanie mszału pełnego (missale plenarium, missale completum), do którego wprowadzono także rubryki przejęte z przepisów określających sposób wykonania liturgii (ordines).