Effects of high‐level fishmeal replacement by plant proteins supplemented with different levels of lysine on growth performance and incidence of systemic noninfectious granulomatosis in meagre ( Argyrosomus regius )

Abstract

The potential use of plant protein (PP) blends (soybean, wheat, rapeseed, corn gluten and wheat gluten) in the diet of juvenile meagre (Argyrosomus regius) was investigated at increasing levels to replace fishmeal (FM) (33% and 56%) in six isonitrogenous (480 g/kg) and isoenergetic (22 MJ/kg) diets, which were supplemented with crystalline lysine. Meagre juveniles (36 ± 0.6 g initial weight) were reared in triplicate for 60 days at 19.4 ± 2.4°C to evaluate their growth performance, feed utilization parameters, body proximate composition and the prevalence of systemic noninfectious granulomatosis. Results indicated that there was no significant difference (GLM ANOVA, p > 0.05) in growth performance and feed utilization parameters in meagre fed the diet containing 300 g/kg FM (33% FM replacement) compared to the control group (450 g/kg FM inclusion), although a trend showing inferior body gain and feed conversion ratio was observed. However, higher levels of FM replacement (56%) by PP blends (200 g/kg FM inclusion) significantly impaired growth performance, feed conversion and protein efficiency rates (p < 0.05), which may be linked to a decrease in feed intake and/or reduced levels of bioactive compounds or other micronutrients present in FM. On the other hand, increasing dietary lysine levels from 25 to 29 g/kg in the diets containing the same PP content and 200 g/kg inclusion of FM significantly improved growth performance in juvenile meagre. The replacement of FM did not affect lipidosomatic and hepatosomatic indexes in any of the experimental groups evaluated (p > 0.05). The aetiology of granulomatosis found in different tissues was not due to the presence of bacteria, as no bacterial structures were detected in histological slides when samples were stained with the Gram, Ziehl‐Neelsen and Fite‐Faraco staining. The presence of chronic systemic noninfectious granulomatosis was observed in meagre from all the experimental groups regardless the level of FM replacement by PP blends, indicating that the onset and progression of granulomatosis occurred insidiously at earlier life stages of meagre and persisted at variable levels thereafter. The liver and kidney were found to be the most severely affected tissues.

Dietary lysine requirement of greater amberjack juvenile ( Seriola dumerili , Risso, 1810)

“…Furthermore, as the need for increased incorporation of plant-based ingredients in aquafeed intensifies, information on EAA requirements is of the utmost importance to optimize a nutritional balance diet for greater amberjack. Very few studies have published data on the dietary lysine requirements of Mediterranean fish species such as gilthead sea bream, Sparus aurata (Marcouli et al, 2006), European sea bass, Dicentrarhus labrax (Tibaldi & Lanari, 1991) and meagre, Argyrosomus regius (Kotzamanis et al, 2018). On the other hand, several studies have investigated the dietary lysine needs of other farmed finfish species, for instance, Atlantic salmon Salmon salar, (Espe et al, 2007;Anderson et al, 1993), rainbow trout, Oncorhynchus mykiss (Lee et al, 2020;Yun et al, 2016;Rodehutscord et al, 1997;Walton et al, 1986), common carp, Cyprinus carpio (Nose, 1979), channel catfish, Ictalurus punctatus (Robinson et al, 1980), dusky kob, Argyrosomus japonicus (Adesola et al, 2018) and Silver pompano, Trachinotus blochii (Ebeneezar et al, 2019), significantly contributing to the development and production of cost-effective diets for the aquaculture industry.…”

Πολύπλευρη διερεύνηση της αιτιολογίας της χρόνιας συστηματικής κοκκιωμάτωσης και της χρόνιας εκλωτικής δερματοπάθειας του κρανιού, Argyrosomus regius

“…συνεχίστηκαν οι προσπάθειες για την αναγνώριση κάποιου διατροφικού παράγοντα που θα μπορούσε να οδηγήσει στην κοκκιωματώδη αυτή απόκριση. Πρόσφατα, διερευνήθηκε η επίδραση της αντικατάστασης ιχθυαλεύρου από πρωτεΐνες φυτικής προέλευσης με ταυτόχρονη χορήγηση διαφορετικών επιπέδων λυσίνης (Kotzamanis et al 2018), η επίδραση της υψηλής περιεκτικότητας των βιταμινών K, E και C (Ruiz et al 2018) και η επίδραση διαφορετικών συγκεντρώσεων πολυακόρεστων λιπαρών οξέων μακράς αλυσίδας (long-chain polyunsaturated fatty acids -LC-PUFA) (Carvalho et al 2019) ενώ μελετήθηκε και η ανάπτυξη της ΧΣΚ σε λάρβες κρανιού στις οποίες εφαρμόστηκαν διαφορετικά πρωτόκολλα σίτισης με ζωντανές τροφές (Ruiz et al 2019).…”

“…Ανάμεσα στα παθογόνα μικρόβια που μολύνουν του τελεόστεους συμπεριλαμβάνονται διάφορα είδη από τα γένη των Vibrio, Streptococcus, Aeromonas, Flavobacterium, Photobacterium, Pasteurella, Tenacibacterium, Pseudomonas, Lactococcus, Edwarsiella, Yersinia, Renibacterium και Mycobacterium, τα περισσότερα από τα οποία αποτελούν ευκαιριακά παθογόνα (Austin & Austin 2007). Τα συγκεκριμένα βακτήρια μπορεί να βρεθούν στο μικροβίωμα υγιών ατόμων χωρίς να οδηγούν σε κάποια παθολογία, ωστόσο μπορεί να γίνουν παθογόνα στην περίπτωση που ο ξενιστής υποβληθεί σε στρεσογόνες συνθήκες (Austin & Austin 2007, Boutin et al 2013, Llewellyn et al 2014 (Carvalho et al 2019, Ghittino et al 2004, Kotzamanis et al 2018, Ruiz et al 2019, 2018.…”

“…Τέλος, οι φυτικές πρωτεΐνες επιλέχτηκαν εξαιτίας της άμεσης σχέση που έχει βρεθεί ανάμεσα στη χρήση αλεύρων που προέρχονταν από βαμβακόσπορο με την εμφάνιση σπλαχνικών κοκκιωμάτων στην πέστροφα (Dunbar & Herman 1971) αλλά και εξαιτίας της σχετικά χαμηλής περιεκτικότητά τους σε πρωτεΐνες και της παρουσίας αντι-θρεπτικών συστατικών, τα οποία θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μείωση της πέψης και της απορρόφησης των θρεπτικών και των βιταμινών, ιδιαίτερα όταν χορηγούνται σε σαρκοφάγα είδη, αν και θα μπορούσαν να είναι ακόμα και τοξικά για τα ψάρια (Francis et al 2001, Gatlin et al 2007, Olsen & Hasan 2012. (Ghittino et al 2004, Kotzamanis et al 2018, Ruiz et al 2018 (Hilton and Ferguson, 1982).…”

“…Αντίθετα, έχει αναφερθεί μια περίπτωση νεφρολιθίασης στην πέστροφα όπου η κατάσταση ήταν πιο έντονη στα ψάρια που σιτίζονταν με δίαιτες χαμηλές σε περιεκτικότητα μετάλλων σε σχέση με τα ψάρια που σιτίζονταν με φυσιολογικά επίπεδα, οδηγώντας στην υπόθεση πως άλλοι διατροφικοί παράγοντες ήταν υπεύθυνοι για αυτή την αναπάντεχη παρατήρηση (Smart et al 1979 (Ghittino et al 2004, Kotzamanis et al 2018, Ruiz et al 2018 (Dalinka & Melchior 1980, Stewart et al 1983 (Hilton & Ferguson 1982) και στον σολομό (Graff et al 2002, Horvli et al 1998 (Hossain & Yoshimatsu 2014, Lock et al 2010.…”