Empörung, Tränen, Zerknirschung. ‘Emotionen’ in der öffentlichen Kommunikation des Mittelalters

Althoff, Gerd

doi:10.1515/9783110242287.60

Cited by 27 publications

(5 citation statements)

References 0 publications

Supporting

Mentioning

Contrasting

Unclassified

Order By: Relevance

“…En un ensayo ampliamente citado, Barbara Rosenwein afirma que Febvre, Elias y otros autores habían adoptado, sin hacer crítica explícita de ello, una visión lineal de las emociones en la historia. Siguiendo los trabajos de William Reddy (2001) y Gerd Althoff (1996), Rosenwein plantea su propio modelo para enfrentarse al estudio de las emociones en la historia: las comunidades emocionales. Según Rosenwein, las comunidades emocionales se corresponden con las comunidades sociales -familias, barrios, parlamentos, gremios, monasterios, membresías parroquiales-de este modo, el investigador que las estudia busca sobre todo descubrir sistemas de sentimiento: aquello que estas comunidades -y los individuos dentro de ellos-definen y evalúan como valioso o perjudicial; las valoraciones que hacen sobre las emociones de los demás; la naturaleza de los vínculos afectivos entre las personas que reconocen; y los modos de expresión emocional que esperan, alientan, toleran y deploran' (Rosenwein, 2002, p. 842).…”

Section: Relaciones Internacionalesunclassified

Lost in the Past: Emotions, History and International Relations

Koschut

Ramiro²

2022

Rel. Int.

View full text Add to dashboard Cite

The purpose of this study is to outline preliminary steps towards a history of emotions in IR. The primary contribution – and argument – of this study emerges from the observation that IR scholars have tended to write emotions ‘out of history’ in order to make sense of the present. Building on the works of historian Barbara Rosenwein, this study argues that much of the discipline of International Relations has incorporated into its thinking a strong but flawed ‘grand narrative’ of emotion. In brief, the narrative is this: the history of the West is the history of increasing emotional restraint – a progressive historical development that moves from ‘primitive’ emotional cultures, which give people much more liberty to manifest emotions they experience, to ‘civilized’ modernity and the bureaucratic rational state, which require social control of emotions. I assess two different arguments for this conclusion. The first argument concedes that at least some IR theories do take seriously the historical representation of emotions but holds that much of IR theorizing rests on a temporal binary that uses a linear-progressive conception of emotional history, in which the experience and expression of emotion increasingly became subject to emotional control by social forces. Certainly not all IR theories insist on the universal validity of specific models of emotion concepts, as I will show below. But even those IR theories that do take history seriously, cannot avoid incorporating the grand narrative of emotional restraint outlined above into their thinking. The second argument holds that the grand narrative, which represents the history of international relations as a history of increasing emotional restraint, is predominantly a Western historical narrative. This argument introduces a spatial binary that rests on a spatial misrepresentation of emotional history in IR. This second binary constructs the history of international relations as a narrative of an increasingly rationalized Western world against an emotionalized non-Western world that remains stuck in its violent past. I suggest that this double binary – temporal and spatial – is deeply problematic because it is rooted in a questionable historical understanding of emotions in IR: it employs a linear understanding of emotions that underappreciates and misrepresents the emotional epistemologies of previous eras. The alternative that this study develops of a history of emotions in IR is to advance the argument that the history of international relations resembles a history of emotional communities. Emotional communities are “groups in which people adhere to the same norms of emotional expression and value – or devalue – the same or related emotions” (Rosenwein, 2006, p. 2). Precisely, the idea is to suggest non-linear ways to study emotions in IR as embedded in and expressed through various emotional communities in particular times and spaces. The most promising research strategy to develop such a cross-historical comparison of emotions is to historicize them. To historicize emotions means “subjecting discourses on emotion, subjectivity, and the self to scrutiny over time, looking at them in particular social locations and historical moments, and seeing whether and how they have changed” (Abu-Lughod and Lutz, 1990, p. 5). This approach avoids some of the problems stemming from the double binary outlined above. First, it allows for a mapping of multiple emotional communities without introducing a particular temporal and spatial hierarchy. Second, the study of emotional communities enables us to evaluate contemporary notions of what is “emotional” in IR and if or how emotions have changed in their historical meaning and relative importance. Moreover, by historicizing emotions in this way, we can learn a lot about the moral values, power relationships and identities of various political communities of the past and present. Finally, to historicize emotions in this way lets us assess how different emotional communities interacted over time, contributing to a fuller understanding of globally entangled emotional histories. I illustrate this based on three interrelated approaches: communitarian, communicative, and comparative-connective. The analytical value of historicizing emotions through emotional communities is that it provides detailed insights into how emotions (or more precisely their meaningful expressions) change over time, how emotions are not merely the effects of historical circumstances but are actively shaping events and enriching historiographical theories in IR. First, this study contributes to the historical turn by further bridging the so-called ‘eternal divide’ between History and Political Science/International Relations (Lawson, 2010). Precisely, it problematizes the Eurocentric and presentist character of much of IR in a novel way by engaging in a critical dialogue with a linear process of emotional control. As many scholars have argued, the scholar’s choice of theorizing history becomes constitutive of the way IR is theorized and understood. My aim here is to sensitize IR scholars about how they include emotions in their work and to warn against how an unconscious and anachronistic treatment of emotions may distort our view of history in IR. A more nuanced inclusion of emotions may add to our understanding of the complex historical processes that underpin and have underpinned global politics. For example, there has been a renewed interest in the study of hierarchies in IR (Zarakol, 2017). As pointed out above, emotions are important, yet underappreciated, manifestations of such historically constructed international hierarchies. That said, it should be pointed out that the approach put forward here still represents only one way of ‘doing’ history in IR. It is not meant to diminish existing approaches or to simply replace an existing grand narrative with a new one. As Lawson and Hobson (2008) have rightly pointed out, “history comes in plural modes rather than in singular form” and this study welcomes such pluralism. Second, the study furthers the emotional turn by highlighting the historical dimension of researching emotions in world politics. Many IR scholars – with some important exceptions – study emotions in ahistorical ways through a universal psychologizing of international relations. Essentially, they suggest that today's emotions were the emotions of the past and will remain those of the future. But this viewpoint neglects the crucial fact that contemporary emotional categories and meanings are themselves the product of historical processes. While this has been increasingly recognized by some scholars (Hutchison, 2019; Linklater, 2014), it remains unclear what exactly is historical about emotions and how we should use history in their study. My point here is that before we can genuinely appreciate diversity or pluralism in and among emotional histories, we need to dispense with this grand narrative and its tendency to universalize emotion as regressive or atavistic tendencies. To this end, I suggest that the notion of emotional communities provides us with a novel historical perspective to open up space for a broader research agenda to analyze emotions in IR.

show abstract

Section: Relaciones Internacionalesunclassified

Lost in the Past: Emotions, History and International Relations

Koschut

Ramiro²

2022

Rel. Int.

View full text Add to dashboard Cite

show abstract

“…Wie sicher ist eigentlich, dass eine emotionale Reaktion, die in einem Text des Mittelalters als zorn bezeichnet wird, nichts mit dem zu tun hat, was heute als Zorn bezeichnet -und erlebt -wird? Wie Althoff zeigte, ist dann, wenn der König weint oder in Zorn gerät, ein politisches Signal gesetzt, das in der ritualisierten Kommunikation des Mittelalters als solches nicht nur verstanden wurde, sondern dem mit reziproken emotionalen Mustern und Handlungen begegnet werden musste (Althoff 1996). Dies heißt nicht, dass sie mit modernen Erfahrungen kurzgeschlossen werden dürfen.…”

Section: Zeichencharakter Von Emotionen Und Code-begriffunclassified

Emotionen als Gegenstand mediävistischer Literaturwissenschaft

Eming¹

2008

Journal of Literary Theory

View full text Add to dashboard Cite

Wie beziehen sich Wörter auf Empfindungen? -Darin scheint kein Problem zu liegen; denn reden wir nicht täglich von Empfindungen und benennen sie? Aber wie wird die Verbindung des Namens mit dem Benannten hergestellt? Die Frage ist die gleiche wie die: wie lernt ein Mensch die Bedeutung der Namen von Empfindungen? (Wittgenstein 1982, § 244, 140) Inszenierungsformen von Emotionen in literarischen Texten des Mittelalters: Liebe, Trauer, Zorn, Eifersucht, Hass, gleichen nur auf den ersten Blick denen der Moderne. Genauer besehen weichen ihre Anlässe, Ausdrucksmuster und Verlaufsformen von modernen Darstellungskonventionen von Emotionalität in auffälliger Weise ab. Dies ist jedem bekannt, der sich einmal mit dem mittelhochdeutschen Begriff Minne beschäftigt und gelernt hat, dass er ein ausdifferenziertes Spektrum von Handlungen, Beziehungstypen und emotionalen Valenzen bezeichnet, welches mit dem neuhochdeutschen Wort »Liebe« nur teilweise erfasst werden kann. Die Spannung zwischen Ähnlichkeit und Differenz, Alterität und Modernität hat den literarischen Emotionsausdruck einerseits anfällig für interpretatorische Kurzschlüsse und andererseits zu einem wichtigen Indikator für die Historizität mittelalterlicher Texte gemacht.Erst seit kurzem besteht in der Mediävistik jedoch eine dezidiert literaturwissenschaftliche Emotionsforschung, die mit älteren Ansätzen wie der Historischen Anthropologie, der Historischen Psychologie und der Mentalitätengeschichte einige Berührungspunkte aufweist, sich in ihren Methoden und Erkenntnisinteressen aber von ihnen unterscheidet. Der wichtigste Unterschied liegt darin, dass sie in der Textanalyse nicht ein methodisches Instrumentarium sieht, um übergreifende Ergebnisse über psychische Dispositionen historischer Individuen zu erzielen. Für die geschichtswissenschaftliche Forschung, die sich in ihrer mentalitätsgeschichtlichen Variante mit emotionalen Phänomenen wie Angst, der Einstellung zum Tod oder der Einstellung zum Kind befasst hat, gilt JLT 1: 2 (2007), 251-273.

show abstract

“…De Duitser Gerd Althoff voerde in zijn Die Spielregeln der Politik im Mittelalter (1997) een keur aan huilende, stampvoetende, verliefde en walgende vorsten ten tonele. 12 In rijken die het moesten doen zonder geavanceerde instituties en die een geweldsmonopolie ontbeerden, was het gebruik van emoties in hoge mate sociaal profijtelijk. Hun demonstratie signaleerde conflicten en verzoeningen en vormde dus een onderdeel van de stijl van communicatie.…”

Section: Emotionele Regimesunclassified

'Vergeet de hartstocht niet', de zin van gevoeligheid in de politieke geschiedenis

Santing¹

2006

BMGN-LCHR

View full text Add to dashboard Cite

'Vergeet de hartstocht niet', de zin van gevoeligheid in de politieke geschiedenis' CATRIEN SANTING Tijdens zijn oorlog tegen de Saksen vergastte de Duitse keizer Hendrik IV (1050-1106) de op de keizerspalts te Goslar verzamelde vorsten op een wel heel bijzonder politiek spektakel. De ernst van de door hem geschetste gebeurtenissen werd onderstreept door een geestdriftige gesticulatie, die nog eens gepaard ging met de expressie van heftige emoties. De kroniekschrijver Bruno von Mersenburg schreef: 'Al snel wierp hij zich deemoedig languit op de grond en hief een luid geweeklaag aan. Terwijl hem de tranen over de wangen stroomden, vertelde hij de aanwezigen dat de Saksen zijn burcht verwoest hadden … Toen kuste hij ieder de voeten en bad dat God de hem en zijn heiligen aangedane smaad niet ongestraft zouden laten en het hemzelf overkomen onrecht zouden wreken.'1 Bekender is uiteraard Hendriks melodramatische boetedoening in de sneeuw bij Canossa die de paus tot genade bewoog. De machtige keizer schaamde zich kennelijk in het geheel niet in het openbaar zijn gevoelens te uiten. Het lijkt erop dat het publiek tonen van emoties onderdeel was van zijn machtspolitiek en uitdrukking gaf aan zijn opvatting van heerschappij. Hij maakte in feite politiek via emoties, door ze ook functioneel in te zetten en ze gediversifieerd van betekenis te voorzien. Conflicten, vredessluitingen, onderwerpingen, alle belangrijke gebeurtenissen gingen gepaard met zeeën van tranen, onmachtig ter aarde neerzijgen, voet-en wangkussen.Uitingen van grote woede, rouw, teleurstelling en liefde beschouwen wij tegenwoordig als decorumverlies dat tot de privé-sfeer beperkt dient te blijven. Politici laten nog maar hoogst zelden hun tranen publiek de vrije loop, en als ze dat doen, gaat het veelal om privé-problemen. De huilbui van Hans Wiegel tijdens een televisiegesprek in 1981 is het bekendste voorbeeld. De toentertijd jonge weduwnaar werd vaderlijk door Joop den Uyl getroost.2 Daarmee is natuurlijk niet gezegd dat hedendaagse politici hun gevoelens tonen noch inzetten in hun werk, de officiële waardering en legitimering is niettemin wezenlijk anders. Naar aanleiding van de veelbelovende resultaten van de 'history of emotions' in het buitenland, willen we in dit debat aandacht vragen voor een meer systematische bestudering van het laten blijken en gebruiken van gevoelens in de openbare sfeer. Hoe gebeurde dat door de eeuwen heen, wat DE ARENA. DEBAT OVER EMOTIES 269 1

show abstract

Empörung, Tränen, Zerknirschung. ‘Emotionen’ in der öffentlichen Kommunikation des Mittelalters

Cited by 27 publications

References 0 publications

Lost in the Past: Emotions, History and International Relations

Lost in the Past: Emotions, History and International Relations

Emotionen als Gegenstand mediävistischer Literaturwissenschaft

'Vergeet de hartstocht niet', de zin van gevoeligheid in de politieke geschiedenis

Contact Info

Product

Resources

About