PoznańPostawy polskich dziennikarzy wobec aktorów politycznych: badania empiryczne 1 Streszczenie: Celem artykułu jest zestawienie postaw polskich dziennikarzy wobec aktorów politycznych deklarowanych w ankietach (role perception) z faktycznymi działaniami podejmowanymi przez dziennikarzy wobec polityków w przygotowywanych przez nich materiałach informacyjnych (role performance). Wyniki badań ankietowych ujawniają istotne różnice pomiędzy poszczególnymi pokoleniami polskich dziennikarzy. Z rolą watchodoga utożsamia się przede wszystkim pokolenie podejmujące pracę w okresie zmiany ustrojowej, podczas gdy najmłodsze pokolenie -choć uważa tę rolę mediów za ważną -samo nie jest zainteresowane jej pełnieniem. Analiza zawartości mediów potwierdza dużą wagę przywiązywaną przez polskich dziennikarzy do monitorowania działalności prowadzonej przez aktorów politycznych. Badania dostarczają jednocześnie danych potwierdzających wysoki poziom paralelizmu politycznego polskiego systemu medialnego.Słowa kluczowe: dziennikarze, aktorzy polityczni, postawy, poglądy polityczne, model watchdoga Wprowadzenie P odstawą badań nad relacjami dziennikarzy i aktorów politycznych były przez wiele lat koncepcje takie jak cztery teorie prasy (Siebert, Peterson, Schramm, 1956), czy też koncepcja czterech wymiarów powiązań mediów z polityką (Blumer, Gurevitch, 1995). Współcześnie badacze posiłkują się głównie koncepcją trzech modeli mediów i polityki w ujęciu porównawczym sformułowaną przez D. Hallina i P. Manciniego w pracy opublikowanej w 2004 r. Co prawda, nie wszyscy zgadzają się z przypisaniem do poszczególnych modeli (liberalnego, demokratycznego korporacjonizmu i spolaryzowanego pluralizmu) określonych państw (Brüggemann, Engesser, Büchel, Humprecht, Castro, 2014), niemniej jest to praca stanowiąca punkt odniesienia dla szeregu nowych badań nad relacją pomiędzy systemem politycznym a systemem medialnym (DobekOstrowska, 2010;2012), również tych prowadzonych ponownie pod kierunkiem D. Hallina i P. Manciniego (2012).Jednym z kluczowych pojęć tej koncepcji jest paralelizm polityczny -rozszerzona koncepcja paralelizmu partyjno-medialnego, o którym pisali już wcześniej C. SeymourUre (1974) oraz J. G. Blumer i M. Gurevitch (1975), czyli stopień odzwierciedlenia systemu politycznego przez system medialny (Hallin, Mancini, 2007, s. 26-30). Paralelizm polityczny -w ujęciu D. Hallina i P. Manciniego -przejawia się w zawartości mediów, połączeniu organizacyjnym pomiędzy mediami i partiami politycznymi, skłonności pracowników do podejmowania aktywności w sferze politycznej lub podejmowania przez 1 Praca finansowana ze środków Narodowego Centrum Nauki, grant nr 2015/18/M/HS5/00080.
128PP 1 '17