How & Why Does Bystanding Have Such a Startling Impact on the Architecture of School Bullying and Violence?

Abstract

The paper summarises the literature and our clinical experience with the bystander role in school bullying and other violence. The shift from bully focus to school climate focus is central, as well as seeing the plight of the bully and victim as not signs of individual psychopathology, but signs of markedly dysfunctional school leadership systems and very dysfunctional dynamics within a school with serious bullying. We suggest based on 20 years of research, that the focus should be on an integrated bottom up approach that allows each school to find its own path.Power is not an institution, and not a structure, neither is it a certain strength we are endowed with, it is the name that one attributes to a complex strategic situation in a particular society.

Toward the Next Generation of Bystander Prevention of Sexual and Relationship Violence

“…Most definitions describe bystanders as witnesses to negative behavior (an emergency, a crime, rule violating behavior) who by their presence have the opportunity to step into provide help, contribute to the negative behavior or encourage it in some way, or stand by and do nothing but observe. Bystanders who do take action have been referred to in the literature as "upstanders" (Ferrans et al 2012;Twemlow and Sacco 2013), "defenders" , active or empowered bystanders or pro-social bystanders to help distinguish them from people who "stand-by" and do nothing in these situations or those who may escalate the problem.…”

Ο Ρόλος Των Παρατηρητών Στα Επεισόδια Σχολικού Εκφοβισμού - Προτάσεις Παρέμβασης

“…Μπορούν να ενδυναμώσουν το θύτη (reinforcers), να υπερασπιστούν το θύμα (defenders) και να παρακολουθούν παθητικά και με αδιαφορία το επεισόδιο εκφοβισμού (outsiders) (Ginni, Pozzoli, Borghi, & Franzoni, 2008). Οι εμψυχωτές των θυτών γελούν με ό,τι κάνει ή λέει ο θύτης (Pozzoli, & Gini, 2012), ενώ συχνά, βρίσκονται απλώς στο πλευρό του, χωρίς να μιλούν ή να πράττουν οτιδήποτε (Twemlow, & Sacco, 2013). Οι υπερασπιστές των θυμάτων ταυτίζονται με το θύμα, μιλούν και αντιδρούν σε όσα γίνονται εις βάρος του, ενώ πολλές φορές ζητούν βοήθεια από τους γονείς ή τους δασκάλους τους.…”

“…Οι υπερασπιστές των θυμάτων ταυτίζονται με το θύμα, μιλούν και αντιδρούν σε όσα γίνονται εις βάρος του, ενώ πολλές φορές ζητούν βοήθεια από τους γονείς ή τους δασκάλους τους. Συχνά, βιώνουν τα ίδια συναισθήματα με το θύμα, όπως ντροπή, φόβο, ενοχή και άγχος και ζητούν τη βοήθεια άλλων συνομηλίκων τους για να υπερασπιστούν και να βοηθήσουν το θύμα (Twemlow, & Sacco, 2013). Οι παρατηρητές που παρακολουθούν παθητικά το επεισόδιο, είτε δεν αντιδρούν καθόλου, είτε φεύγουν από το σημείο τέλεσής του (Padgett, & Notar, 2013).…”

“…Νιώθουν αρνητικά συναισθήματα κατά τη διάρκεια και μετά το πέρας του εκφοβιστικού επεισοδίου, αλλά συγχρόνως η στάση που διατηρούν, τους κάνει να νιώθουν ασφαλείς. Συχνά, μπορεί να χαρακτηρίσουν την καταναγκαστική συμπεριφορά του θύτη ως φυσιολογική και ταυτόχρονα νιώθουν ότι δεν έχουν τον τρόπο να εκφράσουν τις ανησυχίες τους (Twemlow, & Sacco, 2013).…”

“…Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι παρατηρητές που επιθυμούν να εμψυχώνουν το θύτη ή και να επιτίθενται στο θύμα, καθώς η ανωνυμία του διαδικτύου τούς παρέχει την ασφάλεια ότι δε θα εκτεθούν, ενώ συγχρόνως η πράξη τους αυτή καθιστά το θύτη θετικά προσκείμενο απέναντί τους, γίνονται φίλοι ή μέλη της ομάδας ή της παρέας του και έτσι, αποκτούν κοινωνικό κύρος (Twemlow, & Sacco, 2013). Παρ' ότι ο φόβος της παρέμβασης δεν αποτελεί εμπόδιο για τους παρατηρητές των επεισοδίων διαδικτυακού εκφοβισμού, συχνά πιστεύουν ότι η εμπλοκή σε αυτά δεν αποτελεί δική τους δουλειά, πόσο μάλλον όταν τα θύματα δεν είναι φίλοι τους ή όταν θεωρούν ότι η αναφορά του επεισοδίου σε ενήλικες, θα τους προκαλέσει προβλήματα (Holfeld, 2014).…”