Cel: Celem pracy była retrospektywna ocena częstości występowania powikłań oraz wpływu czasu pooperacyjnego na ich występowanie u dorosłych chorych po operacji Fontana w odległym okresie obserwacji. Materiał i metody: Do badania włączono kolejnych 48 chorych po operacji Fontana (26 M, 22 K) w wieku od 18 do 40 lat, średnio 23 ±5 lat. U wszystkich chorych wykonano badanie kliniczne, echokardiograficzne, laboratoryjne, EKG, wysiłkowy test spiroergometryczny oraz oceniono saturację krwi tętniczej. W zależności od czasu, który minął od operacji, chorzy zostali podzieleni na trzy grupy: do 15 lat, 16-20 lat i powyżej 20 lat. Wyniki: Powikłania zakrzepowo-zatorowe występowały u 10 chorych (21%). Nadkomorowe zaburzenia rytmu zarejestrowano u 10% chorych, podczas gdy komorowe zaburzenia rytmu u 4%. Saturacja krwi tętniczej w badanej grupie wynosiła 89%, sinice stwierdzono u 25% chorych. Objawy enteropatii wysiękowej występowały u 4% badanych. Analizując wartości parametrów u pacjentów w zależności od czasu pooperacyjnego, stwierdzono wysoce istotne różnice w VO 2peak , VO 2 %N, saturacji krwi tętniczej i w wartości hematokrytu dla wszystkich grup. Wraz z upływem czasu od operacji obserwowano upośledzenie funkcji skurczowej komory systemowej (χ 2 p = 0,001; Fisher p = 0,001) oraz zwiększanie się stopnia niedomykalności zastawki przedsionkowo-komorowej (χ 2 p < 0,001; Fisher p < 0,001). Wnioski: U dorosłych chorych po operacji Fontana z czasem obserwuje się upośledzenie funkcji skurczowej pojedynczej komory, zwiększenie stopnia niedomykalności zastawki przedsionkowo-komorowej oraz obniżenie tolerancji wysiłku. Nasila się sinica oraz zwiększa poziom hematokrytu. Chorzy ci wymagają systematycznej oceny w specjalistycznych centrach zajmujących się leczeniem dorosłych z wrodzonymi wadami serca w celu wczesnego rozpoznania i odpowiedniego leczenia w przypadku stwierdzonych powikłań. Słowa kluczowe: operacja Fontana, powikłania odległe.