KASIREROVO RAZUMEVANJE KULTURE. Filozofija simboličkih oblika kao filozofija kulture

Abstract

Filozofski fakultet, Univerzitet u Novom Sadu KASIREROVO RAZUMEVANJE KULTURE. Filozofija simboličkih oblika kao filozofija kultureSažetak: Kasirerovo razumevanje kulture u ovom radu razmatra se s obzirom na celokupni okvir njegove filozofije, odnosno s obzirom na njegovo centralno mesto unutar tog okvira. Pojam kulture pokazuje se kao mesto sistemskog jedinstva Kasirerovog projekta filozofije simboličkih oblika, shvaćene kao filozofija kulture. U tom kontekstu pojam kulture analizira se u pogledu njegove veze sa pojmom simboličkih oblika, odnosno s obzirom na mogućnost njihove adekvatne teorijske obrade, za koju se ispostavlja da je ostvariva jedino kao filozofija kulture. Ključne reči: Ernst Kasirer, kultura, filozofija kulture, filozofija simboličkih oblika, simbolizacija Filozofija Ernsta Kasirera (1875-1945), koja se najčešće označava kao filozofija simboličkih oblika, predstavlja jednu od ključnih filozofskih pozicija XX veka koja za svoju okosnicu ima razmatranja kulture. Obrazovan u neokantovskom duhu marburške škole, pre svega pod uticajem Hermana Koena, Kasirer preuzima osnovne neokantovske pozicije upravo u cilju razmatranja problemskog polja kulture, te ih na takav način širi i donekle menja. Štaviše, Kasirerova filozofija često se, pogotovo u poslednje vreme, označava upravo kao jedna filozofija kulture: kao takva je tokom poslednje decenije iznova došla u žižu interesovanja različitih teoretičara, pre svega u kontekstu najšire shvaćenih studija kulture i humanističkih nauka uopšte.

Peoplehood and the Orthodox person: a view from central Serbia

“…Svetosavlje thus evokes the Christianity that Saint Sava nurtured, ‘our’ Serbian expression of Orthodoxy. Later, the theologian Justin Popović (1874‐1979) penned Svetosavlje kao filozofija života (Saint Savism as the philosophy of life), insisting that Serbs aspire to follow the path of Jesus Christ, just as Saint Sava had done (see Popović 1953). In short, these accounts – familiar to my interlocutors, since they read such texts – construe the Serbian people as a bounded moral entity, one that needs to be guided, taught, and addressed.…”