Εισαγωγή: Ο καρκίνος του παγκρέατος αποτελεί μια κακοήθεια με αρκετά δυσμενή πρόγνωση. Πάρα τις σημαντικές εξελίξεις των τελευταίων ετών, στους τομείς της διάγνωσης και αντιμετώπισης της νόσου, η επιβίωση των ασθενών παραμένει αρκετά χαμηλή. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η αξιολόγηση και η ανάδειξη νέων προγνωστικών δεικτών της επιβίωσης των ασθενών με καρκίνο του παγκρέατος.Ασθενείς και μέθοδοι: Μελετήθηκαν αναδρομικώς οι ιατρικοί φάκελοι και τα δεδομένα από τα αρχεία καταγραφών των επανελέγχων, συνολικά 344 ασθενών με καρκίνο του παγκρέατος που υποβλήθεισαν σε χειρουργική αντιμετώπιση, είτε θεραπευτική είτε παρηγορική, από τον Ιανουάριο του 2005 έως το Δεκέμβριο του 2015 στη Χειρουργική Κλινική του ΓΝΘ “O Άγιος Δημήτριος”. Διενεργήθηκε ανάλυση της συνολικής επιβίωσης και της ελεύθερης νόσου επιβίωσης με καμπύλες Kaplan-Meier και πραγματοποιήθηκε στατιστική ανάλυση των υπό μελέτη δειγμάτων σε σχέση με διάφορους πιθανούς προγνωστικούς παράγοντες. Επίσης διενεργήθηκε πολυπαραγοντική στατιστική ανάλυση, χρησιμοποιώντας το μοντέλο αναλογικών κινδύνων του Cox, για την ανάδειξη των ανεξάρτητων προγνωστικών παραγόντων της συνολικής και της ελεύθερης νόσου επιβίωσης. Επιπροσθέτως, υπολογίσθηκε ανοσοϊστοχημικώς η έκφραση της α3 αλυσίδας του VI τύπου του κολλαγόνου (COL6A3) σε τμήματα όγκου και σε τμήματα υγιούς παγκρεατικού ιστού από 30 ασθενείς που υπεβλήθηκαν από το 2012 έως το 2015 σε παγκρεατεκτομή λόγω αδενοκαρκινώματος του παγκρέατος. Αποτελέσματα: Από τους 344 συνολικά ασθενείς της μελέτης, 226 ασθενείς υποβλήθεισαν σε θεραπευτική χειρουργική εκτομή του όγκου και 118 σε παρηγορικές επεμβάσεις. Η μέση επιβίωση των ασθενών έπειτα από θεραπευτική χειρουργική εκτομή των όγκων ήταν στατιστικώς σημαντικά μεγαλύτερη σε σύγκριση με αυτή των ασθενών με μη εξαιρέσιμους όγκους (23,129 έναντι 5,025 μηνών, p<0,05). Η πιθανότητα επιβίωσης των ασθενών έπειτα από θεραπευτική χειρουργική αφαίρεση του όγκου σε ένα, δύο και σε πέντε έτη από τη διάγνωση ήταν 35,84%, 15,48% και 6,19% αντίστοιχα. Η μονοπαραγοντική και πολυπαραγοντική στατισιτκή ανάλυση της επιβίωσης ανέδειξε τη μικροαγγειακή διήθηση, το λόγο ουδετεροφίλων προς λεμφοκύτταρα (NLR), την τροποποιημένη κλίμακα Γλασκώβης (mGPS) και τον λόγο των διηθημένων προς τους συνολικούς λεμφαδένες (LNR) ως ανεξάρτητους προγνωστικούς παράγοντες της συνολικής επιβίωσης. Επίσης η στατιστική ανάλυση της ελέυθερης νόσου επιβίωσης ανέδειξε τη μικροαγγειακή διήθηση, το λόγο ουδετεροφίλων προς λεμφοκύτταρα (NLR) και το λόγο αιμοπεταλίων προς λεμφοκύτταρα (PLR) ως ανεξάρτητους προγνωστικούς παράγοντες της ελεύθερης νόσου επιβίωσης. Ακόμη η ανοσοϊστοχημική μελέτη ανέδειξε υπερέκφραση της COL6A3 στο 88% των δειγμάτων από όγκους του παγκρέατος, ενώ δεν παρατηρήθηκε υπερέκφραση αυτής στα υγιή τμήματα του παγκρέατος. Συμπεράσματα: Η χειρουργική θεραπεία παραμένει η μοναδική θεραπευτική μέθοδος αντιμετώπισης του καρκίνου του παγκρέατος. Οι δείκτες φλεγμονής και ο λόγος των διηθημένων προς τους συνολικούς λεμφαδένες (LNR) αποτελούν σημαντικούς προγνωστικούς παράγοντες της νόσου και συστήνεται η αξιολόγηση τους κατά την λήψη αποφάσεων στην αντιμετώπιση των ασθενών με καρκίνο του παγκρέατος. Επίσης, η αυξημένη έκφραση της πρωτεΐνης COL6A3 φαίνεται να σχετίζεται με την ανάπτυξη του καρκίνου του παγκρέατος, καθιστώντας την έναν πολλά υποσχόμενο διαγνωστικό και προγνωστικό δείκτη της νόσου.