Σκοπός/Πρωτοτυπία: Η συσχέτιση μεταξύ απεικονιστικών και γονιδιακών(SNPs) χαρακτηριστικών, με την επιβίωση στον τοπικά προχωρημένο NPC, σε ασθενείς της Ελλάδας. Ασθενείς και Μέθοδος: Μελετήθηκαν 60 Έλληνες ασθενείς με τοπικά προχωρημένο NPC και εφαρμόστηκε σταδιοποίηση TNM. Η γονοτυπική ανάλυση πραγματοποιήθηκε με προσδιορισμό αλληλουχίας Sanger σε DNA που εξήχθη από περιφερικό αίμα των ασθενών που μελετήθηκαν για κοινούς πολυμορφισμούς VEGF, συγκεκριμένα VEGF-1154G/A (rs1570360), -2578 A/C(rs699947), -1498C/T(rs833061) και +936 C/T(rs3025039) στην περιοχή 3´-UTR, καθώς και EDNRA SNP p.His323(rs5333), NBS1 p.E185Q (rs1805794) και FAS -670A> G(rs1800682). Αποτελέσματα: Από τους 60 ασθενείς οι 47(78,3%) ήταν άνδρες και 13(21,7%) γυναίκες με αδιαφοροποίητο καρκίνωμα σε 35 (58,3%) ασθενείς, καρκίνωμα πλακωδών κυττάρων (SCC) σε 7 ασθενείς (11,7%) και μη κερατινοποιημένο καρκίνωμα στους 18 (30%). Οι περισσότεροι ασθενείς (81,7%) είχαν σχετικά προχωρημένο στάδιο II-III NPC. Πλευρική επέκταση Α παρατηρήθηκε στο 33,3%, πλευρική επέκταση Β στο 43,3% και πλευρική επέκταση Γ στο 23,3%. Τα ποσοστά συνολικής επιβίωσης στα 3 και 5 έτη ήταν 86,2% και 80,8% αντίστοιχα. Οι περισσότεροι ασθενείς εμφάνισαν VEGF -2578A/C(50%), VEGF-1498C/T(45%),VEGF-1154GG(41,1%) και FAS-670Α/G(66,1%). Οι αδιαφοροποίητοι όγκοι είχαν συχνότερα ομόζυγο VEGF-1154GG γονότυπο(ρ = 0,030). Ο γονότυπος VEGF+936 CC βρέθηκε να είναι πιο συχνός σε όγκους με αμφίπλευρη επέκταση στις πτερυγοειδείς πλάκες(76,9% έναντι 69,6%, p = 0,008). Οι VEGF-2578, VEGF-1154 και VEGF+936 συσχετίστηκαν σημαντικά με επέκταση στις πτερυγοειδείς αποφύσεις (ρ = 0.011, ρ = 0.041 και ρ = 0.032 αντίστοιχα). Ο VEGF-2578A/C ήταν πιο συχνός σε όγκους με ομόπλευρη επέκταση στις πτερυγοειδείς αποφύσεις σε σύγκριση με εκείνους που δεν παρουσίαζαν επέκταση (71,4% έναντι 35,3%, p = 0,004) καθώς και σε σύγκριση με εκείνους με αμφοτερόπλευρη επέκταση (71,4% έναντι 40%, p = 0,035). Ο VEGF-1154GG ήταν πιο συχνός σε όγκους με αμφοτερόπλευρη επέκταση στις πτερυγοειδείς αποφύσεις (73,3% έναντι 21,1%, p = 0,008) και ο VEGF + 936 CC παρατηρήθηκε συχνότερα σε όγκους με αμφίπλευρη επέκταση στις πτερυγοειδείς αποφύσεις (84,6% έναντι 66,7%, p = 0,016). Το OS παρατηρήθηκε μόνο μια τάση προς μεγαλύτερη επιβίωση για τον VEGF-2578CC σε σύγκριση με τον A/C (HR = 0,24, 95% CI 0,05-1,06, p = 0,060), ενώ οι υπόλοιποι πολυμορφισμοί δεν ήταν προγνωστικοί για τη συνολική επιβίωση. 43 ασθενείς ήταν θετικοί στον ΕΒV και οι περισσότεροι ήταν σταδίου ΙΙ και ΙΙΙ (81,4%). Το 76,7% ήταν άνδρες με αδιαφοροποίητα καρκινώματα (69,8%). Η ενδοκράνια επέκταση παρατηρήθηκε σε 5 ασθενείς, ενώ το 58,1% των θετικών EBV ασθενών είχε ετερόπλευρο όγκο. Πλευρική επέκταση Α παρατηρήθηκε σε 15 από τους θετικούς με EBV ασθενείς, Β σε 17 ασθενείς και Γ σε 11 ασθενείς. Τα αποτελέσματα γονότυπισης έδειξαν ότι οι περισσότεροι ασθενείς ήταν ετερόζυγοι για VEGFA-2578 AC (52,6%), VEGFA-1498 CT(51,7%), VEGFA-1154GG (41%) και FAS-670 AG (65%). Ο FAS-670AG συσχετίστηκε (p = 0,018) σε όγκους με πλευρική επέκταση Β (87,5%). Μία οριακή συσχέτιση ανιχνεύθηκε μεταξύ του VEGFA+936 και της επέκτασης στις πτερυγοειδείς πλάκες(p = 0,046) και μεταξύ του EDNRA H323H με την επέκταση στους έσω πτερυγοειδείς μύες. Συμπεράσματα: Πολλαπλοί συσχετισμοί εντοπίστηκαν μεταξύ ακτινολογικών χαρακτηριστικών και συγκεκριμένων SNPs. Η πιθανή σχέση τους σε συνδυασμό με νέους προγνωστικούς δείκτες θα μπορούσαν ενδεχομένως να προσφέρουν μια μη επεμβατική μέθοδο πρόβλεψης των αποτελεσμάτων της θεραπείας.