Podstawową formą udostępniania sztuki osobom z dysfunkcją wzroku jest audiodeskrypcja (AD). Definiujemy ją jako "pewien rodzaj wspomagającego tłumaczenia audiowizualnego lub usługa włączająca, mająca na celu udostępnienie dzieł (audio)wizualnych osobom niewidomym i niedowidzącym (…), unikalna forma komunikacji, która wychwytuje i tłumaczy wizualne elementy tekstu źródłowego na słowa mówione" 1 . Może być ona wykorzystana w różnych kontekstach artystycznych, na przykład w kinie, teatrze czy muzeum. W tej pracy będzie interesowała nas audiodeskrypcja muzealna. "AD muzealna różni się od AD filmowej i AD wydarzeń na żywo/w fomule semi-live (…) tym, że jest to zwykle tekst autonomiczny, który nie jest związany z bieżącymi dialogami i/lub muzyką/ścieżką dźwiękową" 2 . Ze względu na to, że ten typ AD nie ma tych ograniczeń, pozostawia audiodeskryptorowi więcej swobody i kreatywności w jej tworzeniu. Również początkowe wyznaczniki tworzenia jak najbardziej obiektywnych AD są już przebrzmiałe. Audiodeskryptor opisuje dane dzieło wizualne, pokazuje jak możemy na nie patrzeć i je obserwować w taki sposób, by odbiorca sam doszedł do wniosków. Może przedstawiać różne interpretacje, ale co ważne nie narzuca ich; stara się raczej przekazać wrażenia, emocje, jakie wywołuje dane dzieło, dąży do wywołania przeżycia estetycznego u odbiorcy. Dzięki tej usłudze dostępnościowej osoba z dysfunkcją wzroku może uczestniczyć w życiu kulturalnym, poczuć się zintegrowana w społeczeństwie, porozmawiać na temat sztuki ze swoją rodziną, przyjaciółmi itd.Rozróżniamy audiodeskrypcje: instruktażową (jak korzystać z urządzenia, na przykład audioprzewodnika), funkcjonalną (informacje dotyczące muzeum i lokalizacji pomieszczeń w nim się znajdujących), kierunkową (jak poruszać się po muzeum), informacyjną (opis wystawy/eksponatów), dotykową (informa cje na temat poznawania eksponatów poprzez zmysł dotyku) i hybrydową