Obraz ojca w grupie kulturowej

Abstract

Streszczenie: W artykule podjęto kwestię obrazu ojca w grupie kultowej, którą za Randallem Wattersem określono mianem rodziny poszerzonej. Przyczyn nadużyć występujących w takiej grupie poszukuje się w figurze ojca, który jest liderem ugrupowania i którego pozycja ulega wzmocnieniu, gdy swe działania uzasadnia autorytetem Boga. Następnie zarysowano problem wejścia sekty w rolę niby-rodziny, co sprowadza się do przejęcia przez grupę kultową ról rodzinie przynależnych. Jak to działa w Polsce, zilustrowano na przykładzie doświadczeń Sebastiana Kellera w sekcie Niebo. Ponadto zasygnalizowano problem degradacji rodziców, w tym ojca, do kategorii średniej klasy kierowniczej, wobec której oczekuje się, że będzie wypełniała polecenia lidera, nawet jeśli bywają one sprzeczne z instynktem rodzicielskim. Na koniec autor zadał pytanie o skuteczne antidotum przeciw nieuprawnionym wpływom rodziny poszerzonej, dostrzegając je zwłaszcza w odbudowie etosu ojca, ale i w rozsądnie realizowanej misji informacyjnej na temat sekt ze strony mediów czy czynników oświatowych. Słowa kluczowe: grupa kultowa, rodzina poszerzona, obraz ojca, Bóg WprowadzenieRandall Watters (2016) określa grupę kultową mianem rodziny poszerzonej, tyle tylko że odznaczającej się charakterystyczną dla siebie hierarchią. Większość takich grup, zwanych często sektami, posiada konkretny obraz ojca, choć w paru przypadkach pojawia się również bardzo wyrazisty obraz matki. Autor ten nie wyszczególnia tu konkretnych nazwisk, więc możemy się jedynie domyślać, że chodzi mu o osoby pokroju twórczyni sahadźa jogi Nirmali Shrivastavy (przez praktykujących nazywanej Śri Matadźi Nirmala Dewi) albo Elizabeth C. Prophet -założycielki Kościoła Uniwersalnego i Triumfującego, kontrowersyjnej organizacji z nurtu New Age. Dodajmy, że i w Polsce mieliśmy twór stworzony i kierowany silną ręką przez kobietę, tj. Halinę Tas z Wrocławia, zwaną przez wyznawców Bóg Halina, o której powstał nawet spektakl teatralny wystawiany w Starym Teatrze w Krakowie (Kowalczyk 2007, s. A16; Sadecki 2007, s. A16). Nas jednak, z uwagi na problematykę artykułu,