Cel: celem przeprowadzonego badania było porównanie poziomu zasobów (samooceny, poczucia własnej skuteczności, nadziei podstawowej) oraz piętna i dyskryminacji wśród uczestników dwóch różnych programów wsparcia środowiskowego: Środowiskowych Domów Samopomocy (ŚDS) oraz Warsztatów Terapii Zajęciowej (WTZ). Metody: zbadano 97 chorych psychicznie osób z województwa mazowieckiego: 52 osoby z ŚDS i 45 z WTZ. Do badania wykorzystano kwestionariusze psychologiczne: Skalę Samooceny (Rosenberg Self-Esteem Scale, SES), Skalę Uogólnionej Własnej Skuteczności (Generalized Self-Efficacy Scale, GSES), Kwestionariusz Nadziei Podstawowej (Basic Hope Inventory-12, BHI-12) i Kwestionariusz Piętna i Dyskryminacji (Consumer Experiences of Stigma Questionnaire, CESQ). Wyniki: osoby korzystające z dwóch typów środowiskowych systemów wsparcia: ŚDS i WTZ charakteryzują się podobnym poziomem zasobów w zakresie samooceny, samoskuteczności i nadziei podstawowej. Głównym predyktorem poczucia piętna okazał się poziom samooceny – im uczestnicy środowiskowych systemów wsparcia mieli niższą samoocenę, tym silniej odczuwali piętno. Wnioski: samoocena osób chorujących psychicznie może być kluczowa dla radzenia sobie z trudnymi społecznymi sytuacjami, takimi jak stygmatyzacja, wpływając na cały proces zdrowienia.