Porphyry’s Place in the Neoplatonic Tradition

Henadología y ontología, o los dioses y las formas: la metafísica binaria y erótica de Proclo

“…Para Proclo, la ontología sin teología es algo vacío, en la medida en que la teología no consiste en un conjunto de proposiciones universales acerca de la naturaleza de la divinidad, sino en un amasijo de mitos, rituales, nombres e iconografía(Butler, 2008: 104, 108-109). Butler refiere que a partir de Andrew Smith(Smith, 1974) hay una comprensión más adecuada de la henadología como sistema alternativo o paralelo a lo ontológico; tal como es reflejada por los pasajes de Proclo (1991: V).45 Por ello la interpretación parcial de Reale, para quien la comprensión de los dioses en Proclo parece reducirse a este aspecto. 46 "[…] lo cual sustenta la doctrina abstracta con respecto a las hénadas con una riqueza de material concreto de 'teólogos' [en su mayoría helénicos]"(Butler, 2008: 98).…”

SWEEPING ACROSS ART HISTORY FROM AUSTRALIA by Kathleen Fennessy, Alex Taylor, Ann Stephen, Andrew McNamara, Philip Goad, Nanette Carter, Bernard Smith, Jeanette Hoorn and Nancy Underhill

“…Intent on bringing the discipline of art history to bear on the twentieth century, his passion serves as reminder of the closing lines to his first book, that art affirms life. 26 When advocating modernism in Australia in 1945, Smith had good reason for his selective vision. This is made clear in the later chapters of Jeanette Hoorn's Australian Pastoral: The Making of a White Landscape.…”

“…It was for him a 'false, one-sided idealism'. 27 Hoorn applies two lenses to her study. Firstly, she addresses the pastoral ideal as a formal framework for understanding paintings and, secondly, she scrutinizes the conditions of life in Australia that generated the genre.…”

Περί Ενυπνίων Του Συνέσιου Κυρηναίου

“…Παρά το εγκώμιο της φαντασίας, παρά την εκτίμηση που διακηρύσσει ο Συνέσιος ότι τρέφει για τη φαντασία και για τις ικανότητές της, παρά το ότι τονίζει ότι αποτελεί τον δίαυλο που μας επιτρέπει να επικοινωνήσουμε με το θείο, ακολουθώντας τη νεοπλατωνική παράδοση 358 γράφει ότι το απόλυτο ζητούμενο, το ύψιστο αγαθό, είναι να κατορθώσει ο άνθρωπος να ξεπεράσει τη φαντασία και να γνωρίσει το θείο με τους όρους της λογικής 359 . Μοιάζει να απηχεί στο σημείο αυτό τις απόψεις του Πορφύριου, ο οποίος υποστηρίζει ότι το τελικό στάδιο της αναγωγής της ψυχής, η ένωση του ανθρώπου με το Νου, επιτυγχάνεται χωρίς τη συνδρομή της φαντασίας 360 . Θα αποφύγει όμως εν τέλει ο Συνέσιος το σκόπελο της ασυνέπειας, όταν θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η άνευ φαντασίας επαφή με το θείο αποτελεί ένα σπάνιο φαινόμενο, αντίθετα, η ζωή που ο άνθρωπος συνήθως βιώνει και γνωρίζει δεν είναι παρά η ζωή που εμπεριέχει τη χρήση της φαντασίας 361 .…”

“…Αλλά παρά τις προσπάθειές του, το συμπέρασμα στο οποίο θα καταλήξει είναι ότι δεν υφίσταται ένα κοινό για όλους μονοπάτι προς τη σωτηρία, αλλά αντίθετα πολλές διαφορετικές οδοί 436 . Ή φιλοσοφία παραμένει η οδός των διανοουμένων και η θεουργία περιορίζει την αποτελεσματικότητά της στους απαίδευτους 437 , αλλά και σε ένα μόνο τμήμα της ψυχής, το κατώτερο 438 . Αυτό που πραγματικά ελευθερώνει τη ψυχή και συνδράμει στον αγώνα της να έλθει προς το θείο εξακολουθεί να είναι η φιλοσοφία 439 .…”