Artykuł ma na celu przedstawienie procesu, w którym powstała właściwa rządzonej od 2002 r. przez Partią Sprawiedliwości i Rozwoju (AKP) neoosmańska polityka pamięci. W pierwszych dwóch dekadach XXI w. Turcja przeszła gruntowną transformację obejmującą wymianę elit, podważenie ideologicznych fundamentów kemalistowskiej republiki, a także redefinicję tureckiego nacjonalizmu i tożsamości państwa. Kluczowym elementem tych zmian była dokonująca się rehabilitacja Imperium Osmańskiego – przez republikę zdegradowanego do roli epizodu w dziejach Turków. Na skutek wykształcenia się w tzw. „Syntezy turecko-islamskiej” w latach 80., a także rozwoju społecznej nostalgii za dawnym imperium w kolejnej dekadzie, nowa polityka pamięci, wychodząca naprzeciw tej nostalgii odniosła spektakularny sukces. Prowadzona była jednak w sposób odgórny, z dużą starannością o to, aby pojawiające się w sferze publicznej treści, zgodne były z intencjami nowej elity władzy. Ta nowa pamięć, nie usunęła jednak dziedzictwa republikańskiego – jego asymilacja stała się kluczowym czynnikiem wzmacniającym legitymizację wielkiego projektu transformacji politycznej i tożsamościowej, który określany jest mianem „Nowej Turcji”.