Η χρήση των φυσικών και μηχανικών περιορισμών στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας στην Ελλάδα συνεπάγεται πολλά ηθικά και πρακτικά ζητήματα. Η αιτιολόγηση της χρήσης αυ-τών των διαδικασιών είναι μάλλον αμφιλεγόμενη και υποκείμενη σε επιστημονική κριτική και αμφισβήτηση. Οι περιοριστικές μέθοδοι θέτουν τόσο τους ασθενείς όσο και το προ-σωπικό σε κίνδυνο για τραυματισμό ή και θάνατο. Επιπλέον, η εμπειρία του περιορισμού, μπορεί να είναι τραυματική ακόμα και όταν δεν έχει ως αποτέλεσμα τον φυσικό τραυματισμό του ασθενούς. Οι τύποι της φυσικής βλάβης περιλαμβάνουν αφυδάτωση, πνιγμό, κυκλοφορικές διαταραχές, δερμα-τικά προβλήματα, απώλεια δύναμης, κινητικότητας, και διαταραχών των σφιγκτήρων. Μελέτες που σχετίζονται με τη χρήση αυτών των μεθόδων είναι διεθνώς εξαιρετικά περιορισμένες αν και οι ατο-μικές και κοινωνικές επιπτώσεις στους πάσχοντες, το εμπλεκόμενο προσωπικό, τους οικείους και τις οργανώσεις για τα δικαιώματα των ασθενών είναι εξαιρετικά εκτεταμένες. Παρόλ' αυτά, οι μέθοδοι αυτές χρησιμοποιούνται για εξαιρετικά ταραγμένους και βίαιους ασθενείς σε δομές ψυχικής υγεί-ας με σκοπό την προστασία των ασθενών και τρίτων προσώπων από σωματική βλάβη. Στρατηγικές λεκτικής αποκλιμάκωσης θα πρέπει να επιχειρούνται πριν από τη χρήση οποιασδήποτε μορφής πε-ριορισμού. Στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν αυστηρές κατευθυντήριες γραμμές για τη χρήση λιγότερο περιοριστικών και αποτελεσματικών παρεμβάσεων στη διέγερση ή/και βίαιη συμπεριφορά ώστε να μπορούν να αποφευχθούν οι περιορισμοί. Φυσικοί, χημικοί και μηχανικοί περιορισμοί δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούνται για λόγους ευκολίας ή τιμωρίας. Οι επαγγελματίες υγείας θα πρέπει να κατα-νοούν και να ακολουθούν τις κατάλληλες διαδικασίες κατά τον περιορισμό ενός ασθενούς ώστε να εξασφαλισθεί η ασφάλεια και η αξιοπρέπεια του ατόμου. Η μη τήρηση των σχετικών οδηγιών είναι Περιορισμός ασθενών στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας στην Ελλάδα: Δεοντολογία, πρακτική και κόστος