U kasnoj antici, naročito od kraja 4. st. do prve polovice 7. st., javljaju se na području rimske Dalmacije zanimljivi i veoma specifični reljefi u službi dekoracije ranokršćanskih crkava. Iako su nam sačuvani brojni fragmenti, oni su u lošem stanju koje pripisujemo nebrizi i vandalskoj destrukciji spomenika. Spomenuti dekorativni reljefi, od kojih tek nekolicina ima figuralne prikaze, ukrašavali su veći broj sakralnih objekata u ruralnom zaleđu provincije. Kako reljefi pokazuju neškolovani i naivni, premda autentični izraz, naveli su neke srpske znanstvenike na, po nama neopravdano, smještanje reljefa u kasnosrednjovjekovnu, stećcima blisku umjetnost, pa čak i u srpsku kulturnu baštinu. Cilj ovog istraživanja je argumentirati kasnoantičku kronologiju reljefa uz pomoć analize sačuvanih figuralnih i dekorativnih prikaza.