Rola hutnictwa w rozwoju regionalnym Kampanii (Włochy) w XX wieku

Abstract

Problem powiększających się dysproporcji regionalnych we Włoszech, jakie obserwowano od końca XIX wieku, stał się podstawą decyzji rządu o zwiększeniu inwestycji w rozwój przemysłu na obszarze biedniejszych, południowych regionów. Przełom XIX i XX wieku to okres, kiedy podstawą rozwoju gospodarki była przede wszystkim produkcja stali. Powstanie huty stali Ilva w 1910 roku w Zatoce Pozzuoli spowodowało ograniczenie bezrobocia oraz zdynamizowało rozwój całego regionu. Tak duży zakład przyczynił się do wzrostu gospodarczej roli Neapolu, a jego zamknięcie na początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku skutkowało wzrostem bezrobocia i znacznym odpływem ludności z Południa. Pojawiły się przy tym problemy ekologiczne (degradacja gleby, zanieczyszczenia wód). Celem artykułu jest ocena celowości decyzji podjętych na początku XX wieku, które doprowadziły do powstania kombinatu hutniczego w neapolitańskiej dzielnicy Bagnoli. Uwzględnione zostały argumenty ekonomiczne i dotyczące rozwoju gospodarczego w kontekście problemu narastających dysproporcji regionalnych we Włoszech, a także imperatywy ekologiczne w związku z działaniami na rzecz rozwoju turystyki.

Wpływ interwencjonizmu państwowego w XX wieku na współczesną kondycję gospodarczą regionów włoskich

“…W tym samym czasie rozwinął się transport morski w Genui i mniejszych portach regionu (La Spezia, Savona). Ponadto, to głównie liguryjskie giganty stali i mechaniki: Ilva i Ansaldo, uzyskują największe finansowanie po pierwszej wojnie światowej (Noviello, 2018). Dlatego model liguryjski łączy ze sobą elementy przedsiębiorczości prywatnych inwestorów z ogromną dozą pomocy publicznej.…”

“…Działalność rolnicza Apulii (produkcja wina i oliwy) oraz Sycylii (owoce cytrusowe i ich pochodne) znana również za granicą, stanowiła o sile i potencjale gospodarczym regionów Południa. Jednak z upływem lat i na skutek nieefektywnej polityki industrializacyjnej opracowanej dla regionu Kampania (Noviello, 2018) oraz polityki faszystowskiej, gospodarka regionów Mezzogiorno stopniowo traciła na znaczeniu. Państwo faworyzowało uprzemysłowienie Północy, odkładając w czasie zabiegi związane chociażby z przekształceniem struktury agrarnej.…”

“…Na początku XX wieku sytuacja społeczno-ekonomiczna na południu Włoch była bardzo niekorzystna, o czym świadczy m.in. masowy, nigdy wcześniej nienotowany odpływ ludności najpierw na Północ i do krajów Europy Zachodniej, a w kolejnych latach również za ocean (Noviello, 2018(Noviello, , 2021Pelaggi, 2016). To niepokojące zjawisko zmusiło niejako rządy sabaudzkie do podjęcia konkretnych starań na rzecz realnej poprawy sytuacji gospodarczej na Południu.…”