W przebiegu amyloidozy łańcuchów lekkich (amyloidozy AL) monoklonalne łańcuchy lekkie immunoglobulin, wytwarzane przez klonalne plazmocyty, odkładają się w tkankach i narządach w postaci nieprawidłowo sfałdowanych, nierozpuszczalnych kompleksów białkowych nazywanych amyloidem. Choroba ma heterogenny obraz kliniczny ze względu na tropizm narządowy prekursorów amyloidu różnorodny u poszczególnych pacjentów. Do najczęściej zajętych narządów należą serce (ok. 80% chorych), nerki, wątroba, a także układ nerwowy. Aby rozpoznać amyloidozę AL, należy przede wszystkim wykryć obecność amyloidu za pomocą barwienia próbki danej tkanki czerwienią Kongo oraz potwierdzić, że składa się on z łańcuchów lekkich immunoglobulin wytwarzanych przez monoklonalny rozrost plazmocytowy. Terapia amyloidozy AL przeważnie jest skierowana na eliminację klonalnych plazmocytów wytwarzających łańcuch lekki immunoglobulin. Kluczowa przed rozpoczęciem leczenia jest klasyfikacja chorych do odpowiedniej grupy ryzyka (niskiego, pośredniego lub wysokiego). W grupie niskiego ryzyka chorzy w młodszym wieku powinni być kierowani na terapię dużymi dawkami melfalanu wspartą przeszczepieniem autologicznych krwiotwórczych komórek macierzystych szpiku kostnego z ewentualnym leczeniem konsolidującym bortezomibem. W najliczniejszej (70% pacjentów) grupie średniego ryzyka standardem jest chemioterapia melfalanem i deksametazonem, a także schematy oparte na bortezomibie. W grupie wysokiego ryzyka zaleca się chemioterapię o zredukowanej intensywności. W leczeniu postaci nawrotowej oraz opornej amyloidozy AL podstawę schematów terapeutycznych stanowią leki immunomodulujące, a także inhibitory proteasomu nowej generacji, bendamustyna oraz przeciwciała monoklonalne.