Selekcja negatywna embrionów in vitro w świetle przepisów prawa polskiego, warunkujących stosowanie preimplantacyjnej diagnostyki genetycznej

Abstract

Celem opracowania jest wskazanie kontrowersji i dylematów skorelowanych z selekcją negatywną zarodków in vitro oraz analiza regulacji normatywnych dotyczących wykorzystania preimplantacyjnej diagnostyki genetycznej w świetle przepisów ustawy o leczeniu niepłodności. Preimplantacyjna diagnostyka genetyczna zarodków (PGD[1]) stanowi ogromne osiągnięcie, które jest powiązane z procedurą zapłodnienia pozaustrojowego i pozwala na dokonywanie selekcji embrionów. W polskim prawie dopuszczalne jest stosowanie PGD wyłącznie ze wskazań medycznych. Ustawodawca dopuszcza więc wykorzystywanie tej procedury tylko w celu wykrywania ewentualnych wad genetycznych przed dokonaniem embriotransferu. Stwierdzenie aberracji chromosomowych czy mutacji genetycznych prowadzi zaś do rezygnacji z transferu zarodków obciążonych defektami genetycznymi. Wykorzystanie PGD w celu dokonania selekcji pozytywnej zarodków jest natomiast bezwzględnie zakazane i zagrożone odpowiedzialnością na płaszczyźnie prawnokarnej.

Prawnokarna ochrona zarodków in vitro w świetle rozwiązań ustawy o leczeniu niepłodności

“…W tym miejscu wypada podkreślić, że analiza genetyczna komórek zarodków jest znacznie bardziej dokładna niż badanie ciałka kierunkowego pobranego z niezapłodnionego oocytu. PGD pozwala wykryć także obciążenia pochodzące od dawcy nasienia, a nawet określić płeć oraz niektóre cechy fenotypowe 37 . Z uwagi na sposób pobierania materiału do badań metodą biopsji, niektórzy podnoszą, że z PGD wiąże się możliwość naruszenia struktury embrionu oraz ryzyko spowodowania jego uszkodzenia, co uniemożliwi jego dalszy rozwój 38 .…”