Sosyal Hizmet Eğitiminde Teori ve Pratiği Bütünleştirmede Bir Yöntem Olarak Simule Müracaatçılar

Abstract

Alan uygulaması sosyal hizmet eğitiminin vazgeçilmez bir parçasıdır. Eğitimleri boyunca birey, grup ve toplumla çalışmaya yönelik bilgi, beceri ve değer temelinde farklı bilgiler alan sosyal hizmet bölümü öğrencilerinden, aldıkları bu eğitimi uygulamaya aktarmaları beklenmektedir. Yapılan çalışmalar öğrencilerin teorik eğitimi pratiğe aktarmakta sorunlar yaşadıklarını göstermektedir. Öğrencilerin bu aktarımı nasıl gerçekleştirebileceklerini gerçek müracaatçılarla karşılaşmadan görmeleri, mesleki gelişimleri açısından oldukça önemlidir. Bunun için sosyal hizmet eğitiminde sıklıkla kullanılan rol oynama tekniği yerine ''daha gerçekçi olan'' simüle müracaatçılar dünyada yaygın bir biçimde kullanılmaktadır. Başta tıp, hemşirelik olmak üzere sağlık alanındaki uygulamalı pek çok disiplinde yaygın bir biçimde kullanılan simüle müracaatçılar, öğrencilerin aldıkları teorik eğitimi pratiğe aktarmalarında yararlılığı araştırmalarla da ortaya çıkarılmış bir yöntemdir. Bu kapsamda çalışmada ilk olarak simülasyon yönteminin tanımı ve kapsamı ile sosyal hizmet eğitiminde kullanımı hakkında bilgi verilmektedir. Daha sonra ise simüle müracaatçıların eğitimde kullanılması yoluyla eğitimin niteliğinin artacağı, mesleğin bilimsel temeline ve toplumsal tanınırlığına katkıda bulunacağı düşüncesinden hareketle simüle müracaatçıların yetiştirilmesi önerilmektedir.

COVID-19 Pandemi Sürecinde Alan Uygulaması Yapmak: Bir Odak Grup Çalışması

“…Yukarıda verilen bilgilerde de görüldüğü üzere alan uygulaması öğrencilerin mesleki ve kişisel gelişimine pek çok katkı sağlamaktadır. Bunun yanı sıra öğrencilerin öğrendiği bilgileri alana aktarmayı başaramaması müracaatçılar için olumsuz sonuçlar doğurabilecek uygulamaları yapmalarına sebep olabilir (Beydili-Gürbüz, 2020: 2943 (Kümbetoğlu, 2017). Fenomenolojik yaklaşım, bireyin deneyimini detaylı bir şekilde incelemeye odaklanır, bu deneyimin birey için anlamını anlamaya çalışır ve deneyimi farklı boyutlarıyla ele alır (Tekindal ve Uğuz-Arsu, 2020).…”