“Stone walls do not a prison make, nor iron bars a cage”: The institutional and communitarian possibilities of “gated communities”

Abstract

This paper examines the nature of the "community" in "gated communities" as a globalizing form of housing development; discusses factors for the enmity this form attracts; argues that the global trend in gating need not be socially destructive, as warned by critics; and suggests principles for shaping the governance of these communities with subsidiarity and solidarity in mind. It uses four case studies to demonstrate the applicability of these principles or otherwise.Although the economic exclusionary nature of such communities may restrict access, the varied housing designs and diverse architectural styles (Pow, 2009) offer visual compensation. Further, if key stakeholders -including residents and builders -are to have a say in the shaping of places, then the formation of gated communities represents one vision of a (potentially) sustainable community. (Rogerson et al. 2010: p.516; Emphasis author's) 1 The countryside of the Czech Republic seems to be an exception. See Temelová, Novák, and Jíchová (2014).

Links among Quality, Satisfaction, Value, and Repurchase Intention in Gated Communities: Case from Kurdistan Region of Iraq

“…Gated communities are housing development which have limited access and are separated by a fence or wall from the rest of the city (Kovacs & Hegedus, 2014;Blakely & Snyder, 1997). Moreover, Gated Communities can be defined as a guarded place which is surrounded by wall or any kind of borders to be secured and controlled by security guards (Lai, 2016).…”

Ο Φόβος Για Την Πόλη Και Η Αμφίδρομη Σχέση Με Τον Κινηματογράφο

“…Πολλές φορές οι περιφραγμένες κοινότητες προσεγγίζονται εξαρχής ως πηγή προβλημάτων της σύγχρονης πόλης, όμως όπως τονίζει ο Marcuse (1997), τα όρια και οι διαχωρισμοί στον αστικό χώρο προϋπήρχαν, απλώς αλλάζει ο τρόπος που υλοποιούνται και γίνονται αντιληπτά. Σε αυτό το πλαίσιο έχουν εμφανιστεί ενστάσεις στην ομοιογενή αντιμετώπιση των περιφραγμένων πόλεων, σε μία προσπάθεια ανατροπής της δυστοπικής αντιμετώπισης του ακαδημαϊκού λόγου (Lai 2016, Pow 2015. Οι προσεγγίσεις αυτές δε θέτουν ως στόχο την εξιδανίκευση του φαινομένου, αλλά τον εντοπισμός των υπερβολών που εμποδίζουν μία διαφορετική προσέγγιση (Robinson 2011).…”

“…Ακόμη και όταν αναπτύσσονται σχέσεις με τη γύρω κοινότητα, συνήθως εντάσσονται στη λογική εργοδότη-υπαλλήλου και τους αναμενόμενους συσχετισμούς δύναμης. Μπορεί, όπως υποστηρίζουν o Pow (2015) και ο Lai (2016), να υπάρχουν θετικά στοιχεία που προβάλλονται εντός των περιφραγμένων κοινοτήτων, όμως παραμένουν θύλακες που σηματοδοτούν προνόμια, δημιουργούν κοινωνικούς διαχωρισμούς και, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Μεξικού όπου το κράτος δεν μπορεί να παρέχει ασφάλεια, όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα ιδιωτικοποιούν χώρους και υπηρεσίες (Giglia 2008) και απαιτούν ειδική μεταχείριση από το νόμο. Το ειδικό νομικό καθεστώς είναι σημαντικό για τη διατήρηση της εικονικής ομοιογένειας, του καθορισμού των εκτός και των εντός και μία «τάξη» που εκφράζεται μέσα από την αρχιτεκτονική και τον τρόπο ζωής που αυτή συμβολίζει.…”

“…ενώ είχαν καταφέρει να επεκτείνουν την καραντίνα και τον ασφαλή τους χώρο σε αστικό επίπεδο, πρέπει να κλειστούν στα σπίτια τους και να αρχίσουν να περιπολούν οι ίδιοι στους δρόμους. Ανατρέποντας επιχειρήματα για οικειοποίηση του δημόσιου χώρου εντός των περιφραγμένων κοινοτήτων (Lai 2016, Pow 2015, ένα δεκαεξάχρονο αγόρι είναι αρκετό για να αρχίσουν οι κάτοικοι της Ζώνης να φοβούνται τους δημόσιους/κοινόχρηστους χώρους, όπως η Dahlia και ο Ιάσονας. Αν όμως για τους κατοίκους το τείχος μοιάζει ξαφνικά διάτρητο, για το Miguel λειτουργεί ως ημιπερατή μεμβράνη, εντός της οποίας παγιδεύεται.…”

“…Η αναβάθμιση χωρίς έλεγχο των τιμών απλώς λειτουργεί ως τείχος και μηχανισμός απομάκρυνσης, με αποτέλεσμα ο Ιάσονας και οι κάτοικοι Ζώνης να μην ενοχλούνται από τα αγόρια του Attack the Block ή τους μετανάστες και τις «περίεργες συνήθειές τους». Η «αποστείρωση» μέσω της αναβάθμισης επιτρέπει την οικειοποίησή του χώρου από όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα (Lai 2016), παραβλέποντας ότι ο δημόσιος χώρος μετατρέπεται στην ουσία κοινόχρηστος χώρος μίας συγκεκριμένης ομάδας πολιτών. Ο περιορισμός του δικαιώματος στην πόλη δεν έχει να κάνει μόνο με την πρόσβαση στην κατοικία, αλλά επεκτείνεται και σε άλλους τομείς.…”