Tahap Kemahiran Hidup Masyarakat Miskin di Sabah dari Perspektif Psikososial

Abstract

Kemahiran hidup berdasarkan Teori Kemahiran Hidup oleh Pertubuhan Kesihatan Sedunia (WHO) pada tahun 1998 bermaksud kemampuan diri yang boleh membantu seseorang melakukan usaha atau kerja secara berkesan. Kemahiran hidup diperlukan untuk menjalankan usaha dengan sabar sehingga berjaya melengkapkan segala ikhtiar. Seseorang yang berkemahiran baik boleh menjalankan tugas dengan hanya menggunakan sedikit masa, kurang tenaga tetapi menghasilkan keputusan yang berkualiti (WHO, 1999). Ia merupakan asas penting bagi sesebuah isirumah miskin agar mereka dapat keluar daripada kancah kemiskinan. Dalam konteks Malaysia, ukuran kemiskinan yang biasa diguna pakai oleh kerajaan adalah secara mutlak dan ukuran biasa digunakan adalah melalui pendapatan median isirumah atau Pendapatan Garis Kemiskinan atau PGK (Unit Perancang Ekonomi, 2017). Negeri Sabah merupakan satu daripada negeri yang berada dalam Persekutuan Malaysia dan merupakan negeri kedua terbesar di Malaysia selepas Negeri Sarawak. Sabah merupakan sebuah negeri yang paling miskin di Malaysia sehingga tahun 2016 (Unit Perancang Ekonomi, 2017) dan perlu mendapat tempat sebagai agenda kajian ilmiah. Laporan kemiskinan yang dikeluarkan oleh Unit Perancang Ekonomi (2017) menggambarkan insiden miskin di Sabah adalah seramai 11,400 keluarga. Golongan yang dikatakan miskin bagi negeri Sabah adalah mereka berpendapatan PGK RM 1,170.00 sebulan. Kajian terdahulu berkaitan kemiskinan lebih menumpukan kepada beberapa perkara asas iaitu tentang ukuran

Penilaian Pengukuran Kemiskinan dari Perspektif Multidimensi: Kajian Kes Pelajar B40 di Universiti Sains Malaysia

“…Indeks sarong dikira dengan membahagikan jumlah isi rumah yang memiliki sarong dan jumlah isi rumah yang berumur lebih dari satu tahun (Rajah et al, 2015). Kajian beliau terhadap kemiskinan menggunakan indeks sarong adalah sumbangan beliau dalam membentuk kriteria ukuran kemiskinan (Othman & Hamidi, 2019). Walau bagaimanapun penggunaan indeks sarong didapati tidak praktikal dan akhirnya tidak lagi digunakan dalam mengukur kemiskinan (Mohamed et al, 2011).…”