“…Lilleker (2015), yeni iletişim imkânlarını siyasal partilerin iletişim stratejileri açısından ele alır ve siyasal avantaj yarattığı sürece bu araçların deneneceğini, ancak hiçbir iletişim aracının, seçimleri kazanmaya, seçmen sadakatini arttırmaya ya da temsilde çoğulculuğu artırmaya yardımcı olacak sihirli bir değnek sunmadığını belirtir. Özetlersek, klasik gönderici ve alıcı ilişkisinin dönüştüğü, bilgi kaynaklarının çeşitlendiği, bilgi paylaşımında merkeziliğin azaldığı ve bunların sonucunda katılımcı ve müzakereci demokrasinin geliştiği yönündeki iddialar kadar, bunları sorgulamaya açanlar ve gelişimin yönü konusunda şüpheci olanlar da vardır (Demirhan, 2017 (Berkup, 2015;Doğan ve Alptekin, 2018;Dilber, 2018) dikkat çekici araştırmalar bulunmakla birlikte, Twitter'a odaklı siyasal iletişim araştırmalarının merkezinde siyasetçilerin kullanım pratikleri ve stratejileri yer alır (Genel, 2012;Doğu vd., 2013;Bayraktutan vd., 2014;Tongut ve Akman, 2014;Güdekli, 2016, Güz vd., 2018Tosyalı ve Sütçü, 2019;Doğu Öztürk ve Erkmen, 2019 (Genel, 2012;Bayraktutan vd., 2014;Çetin, 2015;Tosyalı ve Sütçü, 2019;Doğu Öztürk ve Erkmen, 2019). Twitter'ın etkileşimsellik özelliğini arttıran "atıf" (mention) 1 , "tekrar paylaşma" (retweet) 2 ve "etiket(leme)" (hashtag) 3 gibi gereçlerin ( (1) Profil yönetimi: Hesabın takip ettikleri ile takipçileri arasındaki -nüfuz katsayısı, kamu listelenme oranı-ilişkiye bakılmıştır.…”