“…Chociaż i tutaj sporadycznie wykorzystuje się informacje zapisane za pomocą kamery sceny. Do najczęściej stosowanych miar wykorzystywanych przy analizie materiału empirycznego można zaliczyć: a) miary związane z obszarami zainteresowań (naniesionymi na poszczególne produkty), na przykład czas przebywania w danym obszarze (kategoria makarony) (Gidlöf, Wallin i Dewhurst, 2013); b) miary związane z obszarami zainteresowań (liczba fiksacji) naniesionymi na poszczególne produkty z kategorii kaw oraz odzieży sportowej (Wästlund i in., 2015); c) miary związane z obszarami zainteresowań (funkcjonującymi jako poszczególne półki, czas przebywania, kolejność analizy wzrokowej) oraz umiejscowienie pierwszej fiksacji (kategoria przetwory owocowe) (Borusiak i in., 2017); d) czas oraz liczba fiksacji w odniesieniu kategorii dżemów (Clement, Kristensen i Gronhaug, 2013); e) mapy ciepła (kategoria wina) (Pierański, Borusiak i Horska, 2017); f) stosunek liczby produktów analizowanych wzrokowo do liczby produktów zdjętych z półki (do analizy) oraz liczba produktów zdjętych z półki przed dokonaniem wyboru jednego z nich (kategoria płatki śniadaniowe) (Pierański, Strykowski i Borusiak, 2018). Z kolei w przypadku badań odnoszących się do całej wizyty w jednostce hand lowej stosowane były następujące miary: a) stosunek liczby produktów wziętych z półki (do analizy) do liczby produktów ostatecznie zakupionych (touch-to-purchase conversion) (Moses, Beavin, Zaval i Hendrickson, 2018); b) dystrybucja wzroku, wyrażona liczbą fiksacji lokowanych pomiędzy elementami przestrzeni wewnątrzsklepowej (na przykład asortyment, materiały reklamowe, personel) (Harwood i Jones, 2014); c) liczba fiksacji w odniesieniu do oznaczeń informacyjnych wewnątrz sklepu (Otterbring, Wästlund, Gustafsson i Shams, 2014).…”