Two cases of feline leishmaniosis in Switzerland

Abstract

Two cats with Leishmania species infections were investigated. The first had been imported from Spain with a non-healing, ulcerated nodule on a hindleg. The presence of Leishmania species was detected by histopathology and pcr on samples of skin. The lesion was unresponsive to treatment with allopurinol for three months but the cat was treated successfully by removing the lesion surgically. The second cat had lived in both Spain and Switzerland, and had a history of recurrent skin lesions on its head and neck. A diagnosis of pemphigus foliaceus was made on the basis of histopathology, but Leishmania species serology (elisa) and pcr of skin were positive, leading to a diagnosis of a Leishmania species infection combined with pemphigus foliaceus.

Feline leishmaniosis due to Leishmania infantum (syn. L. chagasi)

“…Κατά τρόπο ανάλογο, έχει αναφερθεί πλήθος εργα στηριακών διαταραχών από την αιματολογική εξέταση (αναιμία, λευκοκυττάρωση ή λευκοπενία, ουδετερο-φιλία ή ουδετεροπενία, λεμφοκυττάρωση ή λεμφοπενία, μονοκυττάρωση, θρομβοκυτταροπενία), τις βιοχημικές εξετάσεις στον ορό του αίματος (αυξημένη συγκέν τρωση ολικών πρωτεϊνών και σφαιρινών, υπολευκω-ματιναιμία, αζωθαιμία, αυξημένη δραστηριότητα των ALP και ALT) και την ανάλυση των ούρων (πρωτεϊ-νουρία, χολερυθρινουρία, αιματουρία), χωρίς όμως να έχει αποδειχθεί αν πράγματι οφείλονται στη λεϊ σμανίωση (Perniisi 2002, Poli et al 2002, Perniisi et al 2004, Leiva et al 2005, Rüfenacht et al 2005, Vita et al 2005, Ayllon et al 2008, Paludo et al 2008, Marcos et al 2009). Το μόνο ίσως εργαστηριακό εύρημα που φαίνεται να συνδέεται άμεσα με το νόσημα είναι η υπερσφαιριναιμία, που μπορεί να είναι πολυκλωνική ή μονοκλωνική και να αφορά τις α2-, τις β-ή/και τις γ-σφαιρίνες (Herväs et al 1999, Perniisi 2002, Perniisi et al 2004, Leiva et al 2005, Marcos et al 2009).…”

“…Όπως και στο σκύλο (Saridomichelakis 2009), σε ορισμένες φυσικά μολυσμένες από την L. infantum γάτες έχει βρεθεί ότι πάσχουν ταυτόχρονα και από διάφορες άλλες δερματοπάθειες (δερματοφύτωση, ωτοδηκτική ψώρα, δεμοδήκωση, αλλεργική από ψύλ λους δερματίτιδα, αλλοιώσεις του συμπλέγματος των εωσινοφιλικών κοκκιωμάτων, φυλλώδης πέμφιγα), μολύνσεις και λοιμώξεις (FeLV, FIV, FIP, λοιμώξεις της ανώτερης αναπνευστικής οδού, τοξοπλάσμωση, ηπατοζωονόσος, ερλιχίωση, βρογχοπνευμονία, πυο-θώρακας) και νεοπλάσματα (ακανθοκυτταρικό καρ κίνωμα, λέμφωμα, νεοπλάσματα των μαστών) (Herväs et al 2001, Perniisi 2002, Poli et al 2002, Perniisi et al 2004, Savani et al 2004, Simöes-Mattos et al 2004, Grevot et al 2005, Rüfenacht et al 2005, Vita et al 2005, Ayllon et al 2008, Tabar et al 2008. Εκτός από το γεγονός ότι περιπλέκουν την κλινική εικόνα και τα εργαστηριακά ευρήματα της λεϊσμανίωσης, ορισμένα τουλάχιστον από τα νοσήματα αυτά (π.χ.…”

“…Η μη εφαρ μογή των παραπάνω θα μπορούσε να δικαιολογήσει το φτωχό συσχετισμό μεταξύ του αποτελέσματος της ορολογικής εξέτασης και της PCR (Vita et al 2005, Martin-Sänchez et al 2007. Παρά τους περιορισμούς αυτούς, οι ορολογικές εξετάσεις που έδωσαν θετικό αποτέλεσμα σε συμπτωματικές γάτες ήταν ο έμμεσος ανοσοφθορισμός, η ELISA, η δοκιμή της άμεσης και της έμμεσης αιμοσυγκόλλησης και η ανοσοαποτυπωση κατά Western (Herväs et al 1999, Pennisi 2002, Poli et al 2002, Pennisi et al 2004, Savani et al 2004, Grevot et al 2005, Leiva et al 2005, Rüfenacht et al 2005, Maroli et al 2007, Marcos et al 2009). …”

“…Συνήθως επιλέγονται οι ίδιες δραστικές ουσίες και παρόμοια δοσολογικά σχήματα με εκείνα που χρησιμοποιούνται στο σκύλο, χωρίς βέβαια να είναι γνωστό το κατά πόσο μια τέτοια πρακτική είναι επιστημονικά ορθή. Περισσότερο απο τελεσματική φαίνεται να είναι η αλλοπουρινόλη, που χορηγήθηκε σε έξι συνολικά γάτες στην ημερήσια δόση των 10-20mg/kg (συνήθως διαιρεμένη ανά 12ωρο) για ποικίλο χρονικό διάστημα (Perniisi et al 2004, Leiva et al 2005, Rüfenacht et al 2005, Navarro et al 2010. Η αντιμονιακή μεγλουμίνη, μόνη ή σε συνδυασμό με την κετοκοναζόλη, έχει χρησιμοποιηθεί σε δύο μόνο περιστατικά και ενδέχεται να είναι απο- (Herväs et al 1999, Perniisi 2002, ενώ έχει αναφερθεί ότι οι γάτες παρουσιάζουν αυξημένη ευαισθησία στη νεφροτοξική και ωτοτοξική δράση της αμινοσιδίνης (Gookin et al 1999).…”

Gastrointestinal Parasites in Domestic Cats

“…Rüfenacht et al (2005) reported the use of griseofulvin, itraconazole, ketoconazole, selamectin, lufenuron, cephalexin and prednisolone for leishmaniasis treatment in cats.…”