Water Property Models as Sovereignty Prerogatives: European Legal Perspectives in Comparison

Abstract

Water resources in European legal systems have always been vested in sovereign power, regardless of their legal nature as goods vested in State property or as res communes omnium not subject to ownership. The common legal foundation of sovereign power over water resources departed once civil law jurisdictions leveled the demesne on ownership model, by introducing public ownership in the French codification of 1804, while common law jurisdiction developed a broader legal concept of property that includes even the rights to use res communes. The models led respectively to the establishment of administrative systems of water rights and markets of water rights. According to the first, public authorities' power to manage and preserve water resources is grounded in a derogatory regime, whereby water rights, grounded on licenses or concessions, are neither transferable nor tradeable. On the contrary, environmental and social concerns in water market schemes must be enforced by means of regulation, thus limiting private property rights on water, in compliance with the constitutional and common law constraints set out to protect the minimum content of property as a fundamental human right.

Further down the road to sustainable environmental flows: funding, management activities and governance for six western US states

“…Water law has evolved from Roman law, which specified that land and water were owned by the republic, with temporary use rights available for human uses; the concept of the Public Trust also has this source. Two forms of water law evolved: civil law and common law (Perin and Casalini 2010). Civil law is the foundation for water administrative systems that grant permits, licences or concessions for access and use in accord with specified conditions.…”

Własność i zarządzanie jeziorami a problem ich zrównoważonego użytkowania / Ownership and management of lakes and the problem of their sustainable use

“…Z czasem, gdy pojawiły się nowe formy korzystania z wód, pierwszeństwo w korzystaniu przyznano właścicielom gruntów przyległych do wody. Również i w tym drugim przypadku korzystanie to nie mogło szkodzić celom publicznym [Perin, Cesalini 2010]. W ten sposób prawo rzymskie 5 stało się pierwowzorem dwóch podstawowych europejskich doktryn prawa własności i korzystania z wód: nadbrzeżnej (riparian doctrine) i pierwszego właściwego korzystania (prior appropriation doctrine).…”

“…Wody płynące zostały zdefiniowane jako rzecz publiczna -res communes omnium (wraz z powietrzem, wybrzeżem morskim i morzem) i nie mogły stanowić przedmiotu indywidualnej własności prywatnej; należały do ludzkości i były wolne dla indywidualnego użytkowania. W celu zabezpieczenia możliwości korzystania z wód publicznych do innych indywidualnych celów odbywało się ono również na mocy cesarskich koncesji [Perin, Cesalini 2010]. lub wypływają cieki, zostały prawnie uznane za wody płynące, stanowiące własność państwa 6 .…”