“…Davranışsal yaklaşım, prokrastinasyonu bir öğrenme biçimi, kalıplaşan bir davranış şekli; sorumluluktan (Ferrari, Johnson & McCown, 1995) ve/veya öğrenmeyle ilgili kaygıdan (Solomon & Rothblum, 1984) kaçınma yöntemi şeklinde betimlemektedir (Klimova, 2014;Shamsutdinova & Rybakova, 2015). Bilişsel yaklaşım, prokrastinasyonu, irrasyonel inançlar (Balkis, Duru & Bulus, 2013; Bridges & Roig, 1997;Ellis & Knaus, 1977;Sirois & Tosti, 2012), düşük özsaygı (Gohil, 2014;Huysse-Gaytandjieva, Groot & Pavlova, 2013;Klassen, Krawchuk & Rajani, 2008) ve bağımsız karar alma yetersizliği (Anissa, Nabil & Olfa, 2008;Ferrari & Dovidio, 2000;Habelrih & Hicks, 2015) ile açıklamaktadır. Zaman motivasyonu kuramına göre, her insan belirli bir zaman çerçevesinde kendisi için en çok yarar sağlayacak iş/eylem/göreve öncelik verir.…”