Wybór metody estymacji a wartość szacunku parametru beta dla akcji notowanych na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie

Abstract

Nawet na rozwiniętych rynkach kapitałowych kwestia wyznaczania kosztu kapitału własnego, a w szczególności beta jako taka stanowią przedmiot wielu kontrowersji. Znajomość kosztu kapitału nie jest na co dzień potrzebna zarządzającym, gdy nie podejmują decyzji inwestycyjnych, czy też decyzji związanych z procesami fuzji i przejęć. Ponadto nie jest to wartość raportowana w systemach ewidencji księgowej. Estymacja Bety w praktyce dokonywana może być na różne sposoby, w rezultacie czego dla tej samej akcji możliwe jest uzyskanie odmiennych wartości tego współczynnika. W literaturze mamy do czynienia z obszerną dyskusją dotyczącą przydatności metod szacowania czy nawet prognozowania współczynników beta. Coraz częściej wykorzystuje się klasę modeli ARCH (autoregressive conditional heteroskedastisity), zaproponowaną przez Engla i rozwiniętą przez Bollerslewa. Wartości α oraz β uzyskane za pomocą metody najmniejszych kwadratów są szacunkowymi wartościami prawdziwych α i β. W przypadku występowania niekorzystnych efektów, takich jak np. brak stałości wariancji składnika losowego, mogą one nie być dokładne. W takim przypadku należy stosować metody właściwe dla konkretnego przypadku. Ponieważ dane pochodzące z rynków kapitałowych, takie jak stopy zwrotu, często charakteryzują się specyficznymi własnościami w zakresie wariancji, w ich przypadku taką właściwą metodą są modele klasy ARCH (GARCH). W niniejszym artykule skoncentrowano się właśnie na testowaniu występowania efektu ARCH. (abstrakt oryginalny)