ABSTRAKT W drzewostanach uszkodzonych przez porywisty wiatr założono siatkę powierzchni próbnych w celu charakterystyki stopnia uszkodzenia drzew. Prędkości wiatru określono w skali Fujity na F1 (117-180 km/h). Uszkodzenia klasyfikowano do dziewięciu grup. Określano gatunek i pierśnicę drzewa. Wichura uszkodziła około połowę drzew. Co piąte drzewo miało uszkodzoną koronę, od połamanych pojedynczych gałęzi do uszkodzeń przekraczających ¾ jej objętości. Około co dziesiąte drzewo zostało złamane poniżej korony, podobna liczba drzew wywróciła się wraz z korzeniami. Uszkodzeniom uległy drzewa z pełnego zakresu pierśnic, udział uszkodzonych drzew wzrastał wraz z pierśnicą. W najcieńszym stopniu grubości, tj. do 10 cm pierśnicy uszkodzonych było nieco ponad ⅓ drzew. Z kolei wśród drzew o pierśnicy powyżej 63 cm, udział ten wynosił 85%. Ze względu na dość dużą niejednolitość obszaru po przejściu wichury trudno przyjąć schematyczne postępowanie gospodarcze. Na większości powierzchni obok drzew uszkodzonych rosły drzewa, które nie wykazywały zewnętrznych uszkodzeń. Postępowanie gospodarcze wymaga więc indywidualnego podejścia do każdego drzewostanu. Słowa kluczowe: uszkodzenia od wiatru, złomy, wykroty, użytkowanie poklęskowe, czynniki abiotyczne WSTĘP Wiatrowały, złomy, uszkodzenia koron, pni, zamieranie poszczególnych drzew czy całych drzewostanów powstają często w wyniku zjawisk o charakterze abiotycznym. To zjawiska naturalne, trudne do przewidzenia. Rozmiary uszkodzeń zależą zarówno od nasilenia czynnika stresowego, jak i od podatności drzewostanów (Urban i in., 2011). Zjawiska te dotyczą znacznych obszarów leśnych. W 2014 roku stwierdzono szkody spowodowane przez co najmniej jeden czynnik abiotyczny na terenie 85% nadleśnictw. Uszkodzenia na skutek zakłóceń stosunków wodnych wystąpiły na 21 tys. ha, wywołane okiścią śniegową Badania zostały sfinansowane z dotacji przyznanej przez MNiSW na działalność statutową.