Αλληλεπίδραση Επένδυσης Σκυροδέματος-Γεωμάζας Στις Υπόγειες Εκσκαφές

René Goscinny

“…Σουλιώτη Μ., «Ο ερωτικός και ο γραμματικός Ταχτσής», στην εφ. Το Βήμα, 24 Αυγούστου 1997, σ. Β02 71. Vitti Μ., Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, Οδυσσέας, Αθήνα, 2003, σσ.…”

“…Η ζωή αυτή τοποθετείται ανάμεσα σε δυο τεύχη, ανάμεσα σε δυο περιπέτειες. Πρόκειται για μια ανάπαυλα, που δικαιωματικά τους ανήκει και για την οποία δε γίνεται ποτέ λόγος 71. .…”

“…Οι ήρωες καλούνται να αναγνωρίσουν την αρχική αιτία -ανατροπή της ισορροπίας και να κινητοποιηθούν για την επανίδρυσή της. Η διαδικασία επαναφοράς της πρώτης κατάστασης δομείται πάνω στην στερεότυπη, προβλέψιμη φόρμουλα που εμπιστεύεται ο Γκοσινί, δηλαδή στην απομάκρυνση από την έδρα των ηρώων, την περιπετειώδη περιπλάνησή τους, την αντιπαράθεσή τους -σωματική και πνευματική-με τον εκάστοτε αντίπαλο, την κατίσχυση των ηρώων και την επιστροφή στην έδρα τους ή στην προηγούμενη κατάστασή τους, γεγονός που σηματοδοτεί και την αποκατάσταση της απολεσθείσας αρχικής ισορροπίας 71. Masson, ό.π., σ.…”

“…Ωστόσο η παρουσία ή η απουσία της περιγραφής και η λειτουργία της είναι ανάλογες με το λογοτεχνικό είδος μέσα στο οποίο αναπτύσσεται.. Για παράδειγμα, στα παραμύθια οι περιγραφές αντικαθίστανται από επίθετα όπως «η όμορφη κόρη», «η κακιά μητριά», «το γενναίο βασιλόπουλο», «οι άσχημες αδερφές». Στα φορμουλαϊκά μυθιστορήματα η περιγραφή περιορίζεται σε μερικά στερεοτυπικά χαρακτηριστικά, στενά συνυφασμένα με τις ψυχικές αρετές των χαρακτήρων, όπως φαίνεται στο ακόλουθο παράθεμα, στο οποίο περιγράφεται ένας δολοφόνος: «ένας απεχθής νεαρός με ξεθωριασμένα γαλάζια μάτια, ασπρουλιάρικο δέρμα, κι εκείνη τη φριχτή αρρώστια που δεν έχεις μαλλιά, ούτε φρύδια, ούτε τσίνορα, απόλυτα διαβολικός και θανάσιμος»71 . αμφισβητεί τον κόσμο.…”

“…Πάντα σύμφωνα με την ίδια, «ο καλός αναγνώστης είναι αυτός, ο οποίος, ενώ χαράζει το προσωπικό του μονοπάτι, αντιλαμβάνεται την κειμενική στρατηγική και την οικειοποιείται, με τον τρόπο του αίρει τις αμφισημίες, γεμίζει τα κενά, αποκωδικοποιεί τις αλληγορίες, εν ολίγοις, παραδίδεται σε μια συνεργατική δραστηριότητα, με την ξεχωριστή του προσωπικότητα»70 . Σε τέτοιες καταστάσεις, ο Πασχαλίδης αναφέρει ότι ο ρόλος του διδάσκοντος είναι να μετατρέψει τη σχολική τάξη σε μια «αναστοχαστική και πλουραλιστική αναγνωστική κοινότητα» μέσα στην οποία ο εκπαιδευτικός και ο μαθητής θα γίνουν «συνερευνητές και συνερμηνευτές», θα ανακαλύψουν και θα ερμηνεύσουν το κοινό πολιτισμικό περιβάλλον τους71 . Έτσι, ο ρόλος του δασκάλου περιορίζεται στο να εξάγει όσο περισσότερες πληροφορίες ή ιδέες μπορεί από τους μαθητές.…”