Μελέτη Της Δυσλειτουργίας Των Κροταφογναθικών Διαρθρώσεων (ΚΦΓΔ) Με Μαγνητική Τομογραφία (MRI) Με Ενεργητική Και Παθητική Διάνοιξη Στόματος

Abstract

Εισαγωγή: Η απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού (MRI) διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην αξιολόγηση της TMD, καθώς επιτρέπει μια μη επεμβατική απεικόνιση της άρθρωσης που δεν είναι άλλως διαθέσιμη. Η ικανότητα να διακρίνει τα χαρακτηριστικά των διαφορετικών μαλακών μορίων καθιστά την MRI ανώτερη από άλλες μεθόδους απεικόνισης. Χωρίς ιοντίζουσα ακτινοβολία και εισβολή, η μαγνητική τομογραφία θεωρείται κατάλληλη για την ανάλυση του δίσκου TMJ και των γύρω ανατομικών δομών σε φυσιολογική και παθολογική κατάσταση. Η κλινική διάγνωση δεν επιβεβαιώ¬νεται από τα ευρήματα της εξέτασης MRI σε πολλές μελέτες. Η διαγνωστική ακρίβεια της κλινικής εξέτασης είναι μεταβλητή, κυμαινόμενη από 54% έως 90%.Σκοπός: ήταν η μελέτη των κροταφογναθικών διαταραχών (TMD) με απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού (MRI) με ενεργό και παθητικό άνοιγμα στόματος. Η δουλειά μας θεωρεί την τεχνική απόκτησης εικόνων μαγνητικού συντονισμού υπεύθυνη για την απόκτηση αντικειμενικών διαγνωστικών ευρημάτων.Υλικό και μέθοδος: Τα άτομα ήταν 30 ασθενείς οι οποίοι διαγνώστηκαν ότι είχαν «πρόσθια μετατόπιση με επαναφορά» σύμφωνα με το διαγνωστικό σύστημα RDC-TMD και η κλινική διάγνωση επιβεβαιώθηκε από τα ευρήματα της εξέτασης MRI σε θέση κλειστού στόματος. Για κάθε ασθενή υπολογίστηκε σε κλειστή θέση στόματος και για κάθε άρθρωση η απόσταση μεταξύ δύο σταθερών σημείων οστού, του κέντρου της κεφαλής του κονδύλου και της κορυφής του αρθρικού φύματος. Στη συνέχεια, οι ασθενείς εξετάστηκαν με παθητικό άνοιγμα στόματος (δαγκώνοντας σύριγγα 60ml) και με ενεργό μέγιστο άνοιγμα στο στόμα, χωρίς τη χρήση ενδοστοματικής συσκευής. Δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή ώστε το μέγιστο άνοιγμα κατά τη διάρκεια της εξέτασης μαγνητικής τομογραφίας, να είναι ότι ο ασθενής είχε κλινικά. Μετρήθηκαν με τον ίδιο τρόπο στη μέγιστη θέση ανοίγματος οι αποστάσεις μεταξύ των ίδιων οστικών στοιχείων.Αποτελέσματα: Η στατιστική ανάλυση των δεδομένων μας έδειξε ότι το ενεργό και το παθητικό άνοιγμα είναι δύο διαφορετικές μέθοδοι που δίνουν πρόσβαση σε διαφορετικά ευρήματα απεικόνισης. Το πιο σημαντικό είναι ότι το ενεργό άνοιγμα δίνει γενικά μεγαλύτερη εμβέλεια κίνησης του κονδύλου και ότι μπορεί να αποκαλύψει υπεξάρ¬θρ¬η¬μα ως αποτέλεσμα υπερκινητικότητας ενώ το παθητικό άνοιγμα συστημα¬τικά το υποκρύπτει.Συμπέρασμα: Το εύρος κίνησης του κονδύλου και η καταγραφή της απόστασης που διανύθηκε από τη θέση του κλειστού στόματος στο μέγιστο άνοιγμα είναι η ποσοτικο¬ποιη¬μένη απόδειξη της παθολογίας των αρθρώσεων και θα πρέπει να παρέχεται από κλινικούς ιατρούς ακτινολογικών εργαστηρίων με μαθηματικούς όρους σε mm (χιλιο¬στά) και ως ποσοστό της κλειστής θέσης στόματος.