O nędznym robaku i rwących się niciach, czyli rzecz o upokorzeniu Moje doświadczenia edukacyjne związane z upokorzeniem Ma być na wesoło, żartobliwie, ironicznie. Postaram się. I nie mówię, że to o mnie, albo że nie o mnie. Ubiorę w metaforę, pomieszam konwencje, style, a nawet czcionki. Zastosuję szkatułkowy typ narracji, gdzie opowieść jest w opowieści, co może mylić czytelnika. Bo przecież nie napiszę otwarcie, co było moimi życiowymi upokorzeniami. Nie mam na to ochoty, siły, tej twardości, która pozwala uwolnić wspomnienia, a jednocześnie zachować samego siebie w równowadze. Siły, która nie pozwala obalić. Ratuje przed przeczołganiem. Choć… o tym mogę napisać, tj. o pewnym upokorzeniu, które przerobiłem w sobie. I nie mam na myśli tego, że dwa lata chodziłem do klasy 0. Poważnie. Ot, przyjąłem to z pokorą. Wytłumaczę się. Najpierw chodziłem do "zerówki" z bratem, który jest o rok starszy. Gdy skończył się rok szkolny, podobno, bo ja w tym nie uczestniczyłem, orzeczono, że za wcześnie, bym poszedł do klasy pierwszej. Może i dobrze. Bo nie ma pewności, że gdybym kontynuował edukację na tym przyspieszeniu, jakim jest wcześniejsze rozpoczęcie nauki, spotkałoby mnie coś więcej, niż to, co dwa lata później wśród rówieśników. Rzecz w tym, że szybko się okazało, że mam problemy z ortografi ą. Nic nie pomagało. Moja kochana mama próbowała mnie ratować. Pracowała ze mną w domu, a mimo to spotykała mnie porażka za porażką. Rekompensowałem to sobie sukcesami na innych polach. Byłem dobry z matematyki, i w zasadzie z niczym innym nie miałem problemu. I wtedy nadszedł ów krytyczny dzień. Wiosna. Myślę, że wtorek. Wezwany do tablicy, stoję i staram się napisać już nie pamiętam jakie słowo, ale oczywiście piszę je źle. Od naszej pani słyszę liczne i bolesne uwagi. Najgorsze następuje jednak, gdy wracam do ławki. Pani oświadcza: XXXXXX, prawdopodobnie nie zdasz do następnej klasy. Od tego momentu, przez resztę dnia żyję jakby nie moim
