Tekst, będący omówieniem twórczości dziewięciorga poetów i poetek reprezentujących głównie młode i najmłodsze roczniki poetyckie, sytuuje ich twórczość w ramach teorii związanych ze wspólnotowym projektowaniem zmiany, interwencyjnych – myślanych performatywnie, jako ingerencja w społeczne praktyki (Laclau i Mouffe, Deleuze i Guattari, Latour, Haraway, Barad, Stranger, Braidotti). Szczepan Kopyt, Tomasz Bąk, Adam Kaczanowski, Kamila Janiak, Konrad Góra, Kacper Bartczak, Anna Adamowicz, Monika Lubińska (i jako punkt wyjścia Andrzej Sosnowski) przedstawiani są tu jako autorzy i autorki o rozbudowanej świadomości ekologicznej, genderowej, ekonomicznej, społecznej, krytyczni wobec reguł ponowoczesności, projektujący utopie innego świata i reguły innej niż modernistyczna konstytucja. Ich twórczość traktowana jest jako splot różnych praktyk dyskursywno-materialnych polegających na płynnych rekonfiguracjach tego, co językowe, z tym, co materialne.

Artykuł proponuje spojrzenie na krytykę literacką po 1989 roku z perspektywy zmieniającego się rozumienia i recepcji społecznej pojęcia elit i elitaryzmu. Autorka, nawiązując do różnych teorii elit – przede wszystkim nowszych, dla których najważniejszym punktem odniesienia jest koncepcja dystynkcji Pierre’a Bourdieu – pokazuje, jak koncepcje te uzgadniają się z estetycznymi i społecznymi dominantami polskiego życia literackiego po przełomie politycznym 1989 roku. W trzech „przypadkach krytycznych”: artykułu Krzysztofa Uniłowskiego z 2005 roku, facebookowej akcji związanej z „aukcyjną” sprzedażą książki poetyckiej Konrada Góry z 2020 roku oraz rysujących się w ostatnich latach nowych tendencji w języku młodego pokolenia krytyków, interesują ją relacje pomiędzy literaturą i krytyką literacką a dominującymi tendencjami estetycznymi i kontekstem społeczno-politycznym, dla których „papierkiem lakmusowym” są w niniejszym tekście pojęcia elit i elitaryzmu oraz ich różnie wykorzystywany potencjał manipulacyjny: analitycznie lub perswazyjnie, świadomie lub nieświadomie, w dobrej lub złej wierze itd.

Bruno Jasieński wrote his novel I Burn Paris after translating Ilya Erenburg’s Life and Death of Nikolay Kurbov. This article analyses the complex relationships between these two works and investigates how their artistic and ideological facets intertwine in both positive and negative ways.