W artykule przedstawiono możliwości rozszerzenia zakresu okresowych badań technicznych pojazdów w zakresie bezpieczeństwa. Przeanalizowano następujące układy mechatroniczne: układ hamulcowy z ABS/ESP wraz z czujnikami, asystent hamowania BAS i system automatycznego hamowania, układ wspomagania kierownicy (elektryczny EPS), system kontroli ciśnienia w ogumieniu (TPMS), układy zabezpieczający osoby w pojeździe (SRS), system regulacji ustawienia reflektorów i asystent świateł drogowych i utrzymania toru jazdy.Zaproponowano cztery poziomy diagnozowania pozwalające kolejno, coraz dokładniej określać stan badanego układu. Kontrola na poziomie I, II i III polega na odczycie informacji z sygnalizatorów na desce rozdzielczej samochodu oraz danych pobranych z programu autodiagnostyki badanego układu poprzez tester diagnostyczny. Poziom IV polega na kontroli funkcjonowania całego układu na stanowisku diagnostycznym. Działanie badanego układu uruchamiane jest testerem poprzez gniazdo OBD w samochodzie. Efekt działania układu sprawdzany jest na stanowisku badawczym. Pozwala to wykrywać te niesprawności układu mechatronicznego, których nie wykrywają systemy diagnostyki pokładowej. Taki sposób diagnozowania powoduje konieczność synchronizacji programu testera (sygnałów wymuszeń) z pomiarami na stanowisku.

W artykule przedstawiono zmodyfikowaną metodę oceny skuteczności hamowania samochodów badanych na stanowiskach rolkowych, obciążonych ładunkiem o masie mniejszej od dopuszczalnej. Dla samochodów nie posiadających czujnika ciśnienia w układzie hamulcowym zaproponowano modyfikację dotychczasowej metody interpolacji wyników pomiarów. Dla samochodów z układem ESP, posiadających wbudowany czujnik ciśnienia w układzie hydraulicznym oraz dla hamulców elektrohydraulicznych zaproponowano nową procedurę obliczeniową kontroli współczynnika skuteczności hamowania. Polega ona na równoczesnym pomiarze ciśnienia w układzie hydraulicznym i sił hamowania na stanowisku rolkowym, a następnie obliczeniu ciśnienia, przy którym powstają siły hamujące spełniające wymaganą skuteczność hamowania. Kontroli podlega sprawdzenie, czy układ hydrauliczny wytwarza obliczone ciśnienie przy sile nacisku na dźwignię hamulca nie przekraczającej dopuszczalnej wartości.

W artykule przedstawiono wyniki eksperymentów, których celem było zbadanie wpływu zamodelowanych warunków eksploatacji i otoczenia na współczynnik tarcia pary ciernej hamulca tarczowego. Przeprowadzono analizę ich wpływu na rozrzut wartości tego współczynnika. Badania wykonano na odpowiednio oprzyrządowanym stanowisku badawczym w warunkach laboratoryjnych. Parę cierną modelował układ materiałów, stosowany w hamulcach samochodów osobowych, złożony z żeliwnej tarczy hamulca i kompozytowych nakładek ciernych. Badano przebiegi współczynnika tarcia w parze ciernej dla różnych warunków eksploatacji (prędkości obrotowej tarczy hamulcowej, ilości cykli hamowania) oraz czynników otoczenia (pojawienie się w obszarze tarcia wody, płynu hamulcowego). Badano również zmiany chropowatości powierzchni żeliwnej tarczy hamulcowej wynikające z zastosowania różnych materiałów ciernych nakładek oraz założonych na stanowisku badawczym warunków i parametrów eksploatacyjnych. Zarejestrowane podczas badań przebiegi funkcyjne oraz wartości mierzonych parametrów posłużyły do przeprowadzenia prac analitycznych. W pracy w syntetycznej formie przedstawiono wyniki i wnioski z badań, które mają zastosowanie w analizie kryteriów dopuszczalnej nierówności sił hamujących, mierzonych na rolkowych stanowiskach diagnostycznych.

No abstract

No abstract