SummaryEating disorders pose a serious medical, clinical and social problem. In the recent years cases of the lack of appetite are more often diagnosed in reference to middle-aged and elderly women. A situation like this may result from an existing disease process, a continuation of experiencing such problems in the past, and also a reflection of the trends being created by the modern media advocating the need for keeping a woman's physical attractiveness in her late adulthood. It happens more and more often that the effort to reduce weight achieve a slimmer look is taken by women in their 50s, and even 60s. There is also an existing view that eating disorders among elderly women appear in a close connection to psychical disorders. Many women perceive menopause as a loss and a sign of an oncoming old age, thus they are focused mainly on negative emotions in this period of life. On the basis of depression-like disorders, there appear problems with controlling and maintaining the body mass. Although the scale of the phenomenon has still a limited range and character, its significant impact on life quality of women's population in the menopausal period justifies the execution of the current review of the subject literature in this matter.Key words: menopause, eating disorders, quality of life. StreszczenieZaburzenia odżywiania stanowią istotny problem medyczny, kliniczny i społeczny. W ostatnich latach przypadki występowania zaburzeń łaknienia coraz częściej diagnozuje się u kobiet w średnim i starszym wieku. Sytuacja taka może być wynikiem istniejącego procesu chorobowego, kontynuacją doświadczania problemów tego typu w przeszłości, jak również odzwierciedleniem kreowanych przez współczesne media trendów, głoszą-cych potrzebę zachowania atrakcyjności fizycznej przez kobiety w późnej dojrzałości. Coraz częściej zdarza się, że wysiłek obniżenia wagi i uzyskania szczupłego wyglądu podejmują kobiety po 50., a nawet 60. roku życia. Istnieje również pogląd, że zaburzenia odżywiania u kobiet w starszym wieku pojawiają się w ścisłym związku z innymi zaburzeniami psychicznymi. Wiele kobiet postrzega menopauzę w kategoriach straty i zapowiedzi bliskiej starości, dlatego skupia się w tym okresie życia głównie na negatywnych emocjach. Na podłożu zaburzeń o typie depresji pojawiają się problemy z kontrolą i utrzymaniem masy ciała. Jakkolwiek skala zjawiska ma wciąż ograniczony zasięg i charakter, jej znaczący wpływ na jakość życia populacji kobiet w okresie menopauzalnym uzasadnia dokonanie aktualnego przeglądu literatury przedmiotu w tym zakresie.Słowa kluczowe: menopauza, zaburzenia odżywiania, jakość życia. Impact of eating disorders on quality of life of women during the perimenopausal periodWp³yw zaburzeñ od¿ywiania na jakooeae ¿ycia kobiet w okresie oko³omenopauzalnym

Ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym wykonując normę wyrażoną w art.68 Konstytucji RP, który stanowi, że „każdy ma prawo do ochrony zdrowia”, nakłada na zespoły ratownictwa medycznego obowiązek zapewnienia pomocy „każdej osobie znajdującej się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego”. Katalog zdarzeń medycznych i towarzyszących im sytuacji klinicznych, w których dochodzi do interwencji zespołów ratownictwa, wciąż poszerza się. Znaczący ich odsetek dotyczy wezwań do osób wykazujących zaburzenia psychiczne, pobudzonych psychoruchowo, często o ograniczonej zdolności do rozpoznawania swoich czynów, których zachowania agresywne skierowane są zarówno do siebie jak i na zewnątrz. Wyposażenie kierownika podstawowego zespołu ratownictwa medycznego w kompetencje do samodzielnego stosowania i nadzorowania przymusu bezpośredniego jest istotnym zwiększeniem jego uprawnień, a także ważnym usprawnieniem organizacyjnym, gdyż dotąd, w sytuacjach udzielania pomocy bez lekarza, zespół ratownictwa medycznego nie mógł skutecznie interweniować i zachodziła konieczność wzywania zespołu specjalistycznego. Poza tym, przyznanie ratownikowi medycznemu, expressis verbis, statusu „funkcjonariusza publicznego” w związku z wykonywaniem jego zadań służbowych, jest pożądanym działaniem ustawodawcy, mającym na względzie wzmocnienie ochrony tej grupy zawodowej, w szczególności, że podejmowane działania ratownicze odbywają się często bez zgody pacjenta, lub przy jego czynnym oporze. W pracy dokonano przeglądu aktualnie obowiązujących regulacji prawnych zawierających dyspozycje do zastosowania przymusu bezpośredniego przez zespoły ratownictwa medycznego.