Kariyerinin başındaki araştırmacılardan oluşan kadın yazarların ele aldığı bu makalede feminist şehirciliğin kent planlama eğitimindeki yeri incelenmektedir. Bu konumlandırma, otoetnografik bir bakış açısı kullanılarak yazarların deneyimlerindeki ‘ikilemler’ ve ‘aydınlanma anları (epifaniler)’ aracılığıyla yapılmaktadır. Çalışma, toplumsal cinsiyet eşitliğine sahip kentsel alanlar yaratma arayışında, planlama eğitim, öğretim ve uygulama deneyimlerinin feminist içgörüleri barındırmak için neler sunabileceğini araştırmaktadır. Ayrıca, kişiselleştirilmiş anlatıların detaylı analizi yoluyla, planlamada feminist şehircilik konusunda yetkinlik yaratmadaki zorlukları ve potansiyelleri ortaya çıkarmaktadır. Araştırmamızın, kapsayıcı kentsel planlamanın yükselişi için ‘planlama’ kitlelerini kışkırtacak bir ön manifesto görevi görmesini beklemekteyiz.