Bu araştırmanın amacı; pandemi sürecinin erken çocukluk dönemi çocuklarının davranışlarında meydana gelen değişimlerin, aynı zamanda bunların çocuk üzerindeki etkilerinin ebeveyn görüşleri alınarak belirlenmesidir. Etik kurul onayı alınan bu araştırma kapsamında, amaçlı örnekleme yöntemlerinden kartopu örnekleme kullanılarak katılımcılar seçilmiş ve 20 ebeveyn ile görüşülmüştür. Ebeveynlerin fikirleri görüşme tekniği kullanılarak alınmıştır. Temel nitel araştırma yöntemiyle yürütülen çalışma içerik analizi tekniği ile çözümlenmiştir. Araştırmaya katılan ebeveynler, günlük rutinlerinde birtakım değişikliklerin meydana geldiğini ifade etmişlerdir. Bu değişikliklerin sosyal aktiviteler, beslenme saatleri, uyku saatleri, hijyen ve elektronik cihazların kullanımı şeklinde kategorileştiği görülmüştür. Rutinlerde meydana gelen değişimler sonucunda çocuklarda öfke, isyan, mutsuzluk, korku gibi duygusal problemlerin yanında saldırganlık, aşırı hareketlilik ve inatçılık gibi davranışların da ortaya çıktığı sonucuna varılmıştır. Pandemi sürecinde eğitim öğretime ara verilmesiyle çocuklarda okula, öğretmene ve arkadaşlara duyulan özlemin arttığı görülmüştür. Aynı zamanda bu değişimler sonucunda ebeveynlerde endişe, üzüntü, agresiflik gibi durumlar ortaya çıkmıştır.

Bu kapsamda çalışmanın amacı Reggio Emilia ilhamlı okullarda görev yapan öğretmenlerin süreç içerisinde yaşadıklarına ilişkin görüşlerini ortaya koymaktır. Araştırmanın çalışma grubunu Reggio Emilia ilhamlı okullarda görev yapan 10 öğretmen oluşturmaktadır. Çalışma grubu oluşturulurken amaçlı örneklem yöntemlerinden ölçüt örnekleme yöntemi uygulanmıştır. Bu araştırmada nitel araştırma yöntemlerinden biri olan temel nitel araştırma deseni kullanılmış olup toplanan veriler içerik analizi yöntemiyle analiz edilmiştir. Araştırma bulgularına göre katılımcılar Reggio Emilia yaklaşımını tanımını çocuk açısından değerlendirirken ‘’meraklı’’, ‘’sorgulayıcı’’, ‘’araştırmacı’’, ‘’özgür’’ ve ‘’yaratıcı’’ şeklinde, program açısından değerlendirirken de ‘’esnek’’, ‘’yapılandırılmamış program’’, ‘’yaparak yaşayarak öğrenme’’ temelli ve ‘’doğal’’ olarak nitelendirmişlerdir. Öğretmenler sınıf içindeki rollerine ilişkin değerlendirmelerinde etkinlik sürecini çocukların ilgi ve ihtiyaçları doğrultusunda sürdürdüklerini, rehber olarak çocuklara yol gösterdiklerini belirtmişlerdir. Bunların yanında sınıf içi roller kapsamında öğretmenler sınıf kurallarını çocuklarla birlikte oluşturduklarını, sınıf düzeninin süreç içerisinde çocukların ilgileri doğrultusunda değişiklik gösterdiğini ifade etmişlerdir. Araştırmaya katılan katılımcılar öğrenme sürecine yönelik görüşlerini dikkatlerin dağılması, ilginin azalması ve sürecin bölünmesi açısından ele almışlardır. Öğretmenler ailelerle olan iletişimlerini dijital platformlar üzerinden gerçekleştirdiklerini ve son dönemlerde yaşanan pandemi dolayısıyla telefon görüşmelerine odaklandıklarını ifade etmişlerdir. Programı değerlendirirken ise önceden planlanmış, keskin hatlarının olmadığını, çocukların merakları doğrultusunda kendiliğinden oluşan bir programın olmasının öğretmen ve çocuk için heyecan verici hale geldiğini vurgulamışlardır. Öğretmenler bu süreçte sınıf içerisinde tek oldukları zaman sürecin içerisine dahil olmakta ve dokümantasyon oluşturmakta zorluk yaşadıklarını dile getirmişlerdir.