Razvoj nastave obuhvata celokupnost sistematičnih težnji da se praksa u nastavi optimalizuje u pravcu smisaonog i efektivnog učenja. Ovako shvaćeno učenje se u razmenama vođenog i samostalnog rada često bavi otvorenim i autentičnim problemima. Ova nastojanja otvaraju niz pitanja kojima se želi dati odgovor o tome koje uslove treba da uvaži uspešan classroommanagement, koji se u školi javlja u obliku širokog spektra direktnih i indirektnih aktivnosti koje nastavnik treba da realizuje, kako bi savladao raznovrsne i neočekivane zadatke školske svakodnevice. Dijapazon delovanja kreće se od perspektive nastavnika preko perspektive učenika do perspektive nastave i nastavnog procesa. Različiti elementi i oblici u kojima se pojavljuje classroom-management variraju s obzirom na intenzitet, rok i trajanje, a javljaju se u brojnim kombinacijama i sa različitim stepenom zastupljenosti. Da bi se razumeli efekti classroom management-a, potrebni su nam transparentni i izazovni ciljevi, razumevanje dinamike i strukture učenja, kriterijumi uspeha, dobra volja učenika i nastavnika, logika i strategija da se postignu željeni ciljevi. Pri tome, ne sme se zanemariti multidimenzionalnost nastavnog procesa: poučavanje i učenje imaju svoj fokus, efekat, težnju, tipove, svoj fidbek, kao vezivne niti složenih interakcija, komunikacije i odnosa koji se posreduju u procesu poučavanja i učenja.

The concepts of media competence have different meanings, and the media competence itself most often refers to: understanding media messages and content; ruling the media, ie the skill of handling media devices; effective use of the media in solving school and business tasks (the ability to plan and enjoy free time with the help of the media); creating the media, composing media messages and offers; evaluating of the media, ie the functions of the media system. Media competence in this sense implies the ability to encompass social relations and (re)evaluate one's own actions according to normative and ethical as-pects.

No abstract

INFORMATION TECHNOLOGY IN EDUCATION AND SPORT Rezime:Web 2.0 svojom interaktivnom i personalizovanom komunikacijom menja utisak o masovnim, jednosmernim medijima i čini ih dvosmernim, što je glavna karakteristika nove generacije mreža označenih terminom "nove medije". Pasivni korisnik postaje aktivni učesnik u Internet komunikaciji čije navike se menjaju promenama tehnike i infrastrukture. Javni diskurs se odvija putem dvosmerne komunikacije učešćem u onlajn zajednici okupljenoj oko servisa (blogova, foruma, veb stranica). Pored ekonomske i političke, Internet revolucija, otvara pedagoška očekivanja koja se odražavaju u novoj kulturi konstruktivističkog učenja (neformalnog, individualnog, samostalno vođenog, kooperativnog i mobilnog) za koje je potrebno više od same dostupnosti tehničkih mogućnosti. Web 2.0 otvara nove mogućnosti povezivanja i prezentacije u kontekstu virtuelnih društvenih mreža (Facebook kao platforma za učenje i saradnju). Otvara mogućnost složene razmene informacija putem različitih kanala i resursa, kao i otvaranje novih potencijala u obrazovanju u smislu povećanja refleksije i fleksibilnosti. One se ogledaju u novim strategijama, strukturama i kulturama učenja o kojima će se više govoriti u ovom radu.Ključne reči: web 2.0, nove medije, obrazovanje, učenje, komunikacija.Sinteza 2018 submit your manuscript | sinteza.singidunum.ac.rs DOI: 10.15308/Sinteza-2018-299-305 UVODWeb 2.0 kao novi trend u World Wide Web tehnologiji baziran je na pristupu koji korisnicima interneta omogućava aktivno sudelovanje ne samo u pretraživanju, već i u kreiranju sadržaja na mreži. Interaktivna i personalizovana komunikacija suštinski menja pojam masovnih medija, pa se u kontekstu Web 2.0 sve češće govori o novim medijima. Termin upućuje na novu verziju, drugu generaciju veba i na usluge koje umesto skladišta gotovih, pripremljenih informacija (jednosmeran protok informacija) podrazumevaju interaktivnu dvosmernu komunikaciju između korisnika i računara, odnosno korisnika i drugih korisnika, čime korisnik od pasivnog postaje aktivni učesnik internetske komunikacije. Hiperpovezivanje je osnova veba. Kako korisnici dodaju novi sadržaj i nove stranice, oni se ugrađuju u strukturu veba tako što ih drugi korisnici pronalaze i nadovezuju se na njih. Kao i sinapse u mozgu, s vezama koje postaju snažnije ponavljanjem, tako i mreža vezâ raste organski kao rezultat kolektivne aktivnosti svih korisnika veba [12].